ก๊วนปาร์ตี้ [ BOOK Party Gang ]

ความรักของแป้ง จรรยา อำนาจพันธุ์พงศ์

---

ราตรีที่ดอกไม้บานหอมระริน อวลตลบในลมหนาว รูปเงาความทรงจำผกผันไปตามกระแสลมอันเอื่อยเฉื่อย ความรักที่เพิ่งจางหายไป... เหลือเพียงซากในจิตนาการอันมืดมิดที่เฝ้าหลอกหลอนไม่รู้สิ้น ดอกไม้ยังบานในความมืด หวิวหวานกรุ่นกลิ่นแห่งความรัก ลอยพัดมากับกระแสลม ระลึกถึงคืนวันอันแสนหวานคราเมื่อรักแบ่งบาน ครานั้นโลกทั้งโลกเหมือนถูกโอบล้อมไว้ในมือบอบบางของอารมณ์ไหว แป้ง น่ารักเสมอนะ ดูสิดอกไม้ดอกนี้มันหอมยวนใจ ดมดูสิ สุ้มเสียงแห่งอดีตผุดแทรกเข้ามาในห้วงคิด อีกแล้วๆ แป้งรู้สึกน้ำตาซึม ยกมือปาดน้ำอุ่นๆ ที่ไหลลงร่องแก้ม จิ้งหรีดในพงหญ้ากลางความมืดกรีดเสียงระงม ผืนฟ้ามืดดำถูกแผ่คลุมด้วยเมฆหนาหนัก ขณะฟ้าประโคมเสียงอันน่าหวาดหวั่น ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ แป้งคิดถึงเขาอีกแล้ว คิดถึงเขาทั้งๆ ที่เขาแทบไม่มีตัวตนอยู่ในโลกแห่งความจริงของแป้งอีกแล้ว เวลานี้ความรักของแป้งกับเขาเหลือเพียงความทรงจำอันปวดร้าว ขมขื่น ความรักคืออะไร แป้งรู้จักหรือ แป้งต้องการแต่ความรัก ไม่เคยสนใจว่าโลกในความจริงจะเป็นไปเช่นไร บางทีเขาก็พูดถูก แป้งปาดน้ำตาออกจากแก้มอีกครั้ง ความรักของแป้งเหมือนความรักของเด็กๆ สินะ มันบริสุทธิ์ ไม่เคยสนใจไยดีกับความจริงใดๆ เรายังมีอนาคตที่ดี หากวันนี้เรายังดื้อด้าน อนาคตเราก็จบ แป้งคิดถึงความจริงบ้างสิ
แป้งไม่เข้าใจหรอกในเวลานั้นว่าความจริงเป็นอย่างไร อนาคตคืออะไร ความรักต่างหากที่แป้งต้องการ แป้งต้องการแต่ความรัก ความอบอุ่นจากใครสักคน ปีหน้าเข้ามหาลัยแล้ว ตั้งใจเรียนนะลูก แป้งน่ะโตแล้วนะ ดูสิกว่าจะผ่านมาได้ แม่ต้องวิ่งรอกเสียเงินไปเท่าไหร่ แม่ก็อีกคนที่สนใจแต่เรื่องของความสุขส่วนตัว แม่บอกให้แป้งตั้งใจเรียนเพียงอย่างเดียว แป้งมีทุกอย่างที่อยากได้ แต่แป้งเหงา แป้งอยากได้ความอบอุ่น ไม่ใช่อยากได้สิ่งของเงินทอง ที่แป้งไม่รู้จะเอามันไปทำอะไร แป้งเบื่อทุกอย่าง ได้มาแล้วก็เบื่อ...ไม่รู้สิ้น แป้งเงยหน้ามองฟ้ามืด ฝนกำลังจะมาในไม่ช้านี้ ในบ้านเงียบสนิท...แม่บอกว่าดึกๆ ถึงจะกลับ แป้งรู้ว่าแม่ไปตามพ่อที่ไหนสักแห่ง แป้งไม่รู้ว่าแม่จะตามพ่อไปทำไม พ่อห่างเหินกับครอบครัวตั้งแต่ได้ตำแหน่งทางการเมืองอันมีเกียรติ ที่พ่อใฝ่ฝันพยายามมาหลายปี พ่อพร่ำพูดแต่ความสำเร็จ ฝันถึงการก้าวไปยังจุดสูงสุด พ่อกับแม่เหมือนอยู่คนละซีกโลก การงานอันซ้ำซากในฐานะแม่บ้านของแม่ไม่เคยมีความหมายต่อพ่อ อาหารมื้อเย็นจึงมีเพียงแป้งกับแม่ แป้งเกลียดผู้ชาย เกลียดพ่อที่ทำร้ายจิตใจแม่ เกลียดเขาผู้ชายที่บอกว่ารักแป้งมากที่สุด ผู้ชายที่ทำให้แป้งพบกับความขมขื่น ถ้าพ่อเอ็งรู้บ้านแตกแน่ แป้งทำอย่างงี้ได้อย่างไง ลูกยังมีอนาคต ยังไม่ถึงวัยที่จะมีพันธะกับใคร เอาล่ะบอกแม่มา ว่าไปกันถึงไหนแล้ว แป้งน้ำตาไหลเมื่อโดนแม่ซัก แป้งเสียใจที่ทำร้ายจิตใจแม่ และเดินออกนอกลู่นอกทาง แต่แป้งมีความรัก ความรักที่ทำให้แป้งรู้สึกอิ่ม มองข้ามปัญหาต่างๆ ที่แม่ต้องประสบอยู่ทุกวัน แป้งอยากหนีความวุ่นวายใจ แป้งไม่รู้หรอกว่าความรักคืออะไร ผมยังคงรักแป้งนะ แต่เราก็ไม่ควรถลำลึกกว่านี้
เขาเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหนนะ แป้งทอดกายให้เขาด้วยความรัก แต่แป้งได้รับเพียงแค่คำพูดอะไรก็ไม่รู้ ทำไมล่ะทำไมแป้งจะไม่รู้เรื่องอนาคต แล้วความรักกับอนาคตไปด้วยกันไม่ได้หรือ เหมือนที่พ่อทำกับแม่อย่างนั้นหรือ ความสำเร็จอันสวยงามของพ่อดูเหมือนไม่มีแม่อยู่เลย แป้งได้กลิ่นดอกมะลิหอมลอยมา มันคงเป็นสิ่งเดียวสินะที่หอมที่สุดในขอบรั้วบ้านหลังนี้ แป้งรู้สึกเช่นนั้น เสียงรถยนต์ครางกระหึ่มหน้าประตูบ้าน รถยนต์คันหนึ่งของพ่อ คันหนึ่งของแม่ เสียงเปิดประตูบ้านดังเข้ามา พร้อมๆ กับเสียงฟ้าร้อง เม็ดฝนเบาบางค่อยๆ โปรยมากระแสลม แป้งรู้สึกถึงความชุ่มเย็น ก่อนเสียงหนึ่งจะดังขึ้น หยุดพูดเถอะน่า คุณจะเข้าใจอะไร ขืนทำอย่างนี้อีก ผมก็จะไม่ไว้หน้าคุณ เอาสิ...ฉันก็สุดทนแล้วเหมือนกัน เสียงประตูถูกกระชากเปิดออก แล้วตามมาด้วยเสียงปึงปัง เมื่อประตูถูกปิด แป้งรู้สึกน้ำตาเอ่อซึมเต็มเบ้าตา ยกมือขึ้นปาดวิ่งหนีขึ้นบันไดบ้าน ปิดประตูขังตัวเอง แป้งยังไม่นอนหรือลูก แม่ซื้อของกินมาฝาก มาเร็ว ของที่ลูกชอบกินนะ ออกมาเร็ว แม่ยังรู้อีกหรือว่าแป้งชอบกินอะไร แต่แป้งไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น แป้งอยากนอน อยากนอนหลับจะได้ฝันถึงโลกที่สวยงาม คืนก่อนแป้งฝันว่าแป้งเหาะเหินอยู่บนท้องฟ้า เมื่อร่างกายลอยล่องไปในอากาศ เหนือภูเขาเขียวขจี พร้อมหมู่นกที่บินมาเคียงคู่ แป้งรู้สึกถึงความเบาหวิว แป้งนึกเสียดายที่ตื่นขึ้นมาเสียก่อน คืนนี้แป้งภาวนาว่า ขอให้ฝันเหมือนคืนก่อนอีก ออกมาเถอะลูก แม่เรียกอีก แป้งทนฟังไม่ไหว เดินเปิดประตูออกไป แม่กลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม
ที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง แป้งพยักหน้า พ่อเดินมาข้างหลังลูบหัวแป้งช้าๆ แล้วว่า พรุ่งนี้พ่อจะไปส่งที่โรงเรียนนะแป้ง ค่ะ แป้งพยักหน้ารับ หนูจะไปนอนแล้วนะคะ
อ้าว...เป็นไงเด็กนี้ท่ามันแปลกประหลาดไปทุกวัน พ่อบ่น นี่คุณก็ ทำไมไปพูดอย่างนั้นกับลูก ฉันว่าคุณน่ะที่แปลกไปกว่าทุกวัน แม่เอ็ดขึ้น แป้งเดินขึ้นห้อง ปาดน้ำตาตรงร่องแก้มอีกครั้ง นี่คุณยังพาลไม่เลิก...ไม่เอาแล้วไปนอนดีกว่า พ่อตัดบท แป้งไม่ได้ยินอะไรอีก แป้งภาวนา คืนนี้อยากฝันว่าจะได้เหาะเหินเหมือนดั่งนกอีกครั้ง
บนท้องฟ้าแป้งได้สัมผัสกับสายลม สายตาอันกว้างไกลจะได้เห็นภาพของธรรมชาติที่สวยงาม ได้เห็นปุยเมฆเคลื่อนคล้อยอยู่เคียงกาย ตื่นเช้ามาแป้งจะได้รู้สึกสดชื่น ลืมเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิต และทำใจยอมรับกับความจริงในชีวิต ความจริงที่สอนให้แป้งรู้จักว่า บางครั้งความรัก และความอบอุ่นนั้นก็เหมือนกับความฝัน ที่แป้งต้องคอยไขว่คว้ามันด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่แป้งยังไม่รู้หรอกว่าจะไขว่คว้ามันจากที่ไหน ในบ้านหลังนี้ หรือว่าในความฝัน
แป้งรู้ไหมว่า ความรักมีอยู่ในทุกหนแห่ง ถ้อยคำสุดท้ายที่แป้งได้ฟังจากปากเขา แป้งไม่เชื่อในเวลานั้น
แต่...ในตอนนี้แป้งเริ่มไม่แน่ใจ เพราะแป้งรู้สึกอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย ที่ได้คิดถึงความฝัน ที่คิดได้ว่าความรักยังอาจมีอยู่จริง อยู่ในกลิ่นดอกไม้ อยู่ในเม็ดฝน อยู่ในสายลม อยู่ในความฝัน...หรือบางทีความรักอาจแฝงเร้นอยู่ในถ้อยคำอันเกรี้ยวกราดของพ่อกับแม่บ้าง แป้งปาดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วยิ้มกับตัวเองในความมืด
.....................จบ....................