บทกวี
ฉัน
แสงส้มลอดรั้วไม้
ต้องใบหน้าคนเบื้องหน้า
เราคุยกัน
เขาพูด
ส่วนฉัน
ฟัง
ถ้อยคำพรั่งพรูเป็นสาย
ราว
ตัวโน๊ตชักแถวบนบรรทัดห้าเส้น
...
โสตสัมผัสรับทุกเรื่องราว
พิเคราะห์
เฉก
ผ้าขาวกรองเศษหอมของใบเตย
ทำขนมเปียกปูน
สายตาจ้องจับทุกเสี้ยวไหว
อิริยาบถ
...
บางคราว
จำค้องเสสายตา
มองดอกไม้ในแจกัน
มิกล้า
สบตรงๆ
...
กลัวเหลือเกิน
กลัวสายตา
ฟ้องร้องเจ้าของ
กลัวความรู้สึกที่เก็บไว้ ณ ที่ลึกสุด
ของหัวใจ
จะถูกเผย
........
คงเก็บความจริงนี้
ไว้กับตัวอยู่เรื่อยไป
ความจริงที่ว่า
รัก
รักมากเหลือเกิน
..