บทกวี
กั้น
ฉันยืนอยู่บนก้อนดิน ...ก้อนหิน---ที่ผ่านกาลเวลาถมทับ...อัดแน่น ฉันยืนอยู่บนซากของอารยธรรม---ที่ผ่านกาลเวลากรองกลั่น...วิถี ผืนน้ำ...ผืนทะเล-----ล้อม กอด ฉันไว้ จารีต...ประเพณี-----โอบ อุ้ม ตัวฉัน ฉันยืนอยู่ที่ที่มีธรรมชาติ.....งดงาม ฉันยืนอยู่ที่ที่มีเพื่อนมนุษย์.....เป็นมิตร ----------แต่อะไรล่ะที่กั้น----------- มนุษย์ ///// ธรรมชาติ วัฒนธรรม ///// แผ่นดิน ชายแดน ///// เมืองหลวง สงคราม ///// สันติภาพ -----เมื่อไหร่ล่ะที่ตรงนี้จะสะพรั่งบาน-----ดาหลาสีชมพู