บทกวี
ดอกไม้ในห้องสี่เหลี่ยม
ดอกไม้ในห้องสี่เหลี่ยม
๏ ห้องสี่เหลี่ยมคับแคบอึดอัด
เจ้าดอกไม้ถูกมัดอยู่กับที่
ความมืดยืดโยงโค้งราวี
ความช้ำย่ำยีทุกทีช้ำ
ตึกสูงระฟ้า
ดอกไม้เจ้ามาแต่ดินต่ำ
ฝันใดเพ้อเจ้อที่เลอล้ำ
นำเจ้ามาสู่มาอยู่นอน
รวีแสงแรงรักเคยพักพิง
น้ำใสใจจริงแต่กาลก่อน
หลีกเร้นเผ่นโผนกระโจนจร
ด้วยฤทธิ์แรงร้อนอันใดดล
กลีบงามเคยกรีดกราย
แห้งเหี่ยวคล้ายคล้ายใกล้จะหล่น
กิ่งใบดำด้านน้ำตาลปน
ลำต้นไม่ใช่ต้นของตนเดิม
อยากจะกลับแผ่นดินเก่า
กลับไปบรรเทาไปริเริ่ม
ไปสร้างไปก่อไปต่อเติม
ไปเพิ่มพลังคืนชีวิต ฯ
๏ ค่อยค่อยชูช่อเกสร
อันหัวใจอ่อนอ่อนเองลิขิต
จุ่มอากาศวาดปานนิรมิต
เป็นหน้าต่างโสภิตเพียงตา
แล้ววาดมือมาแก้มัด
ความหวังแจ่มชัดที่ดวงหน้า
กระโดดออกไปไม่ช้า
ลาห้องสี่เหลี่ยมเสียที ฯ
๏ ลอยละลิ่วร่วงลง
ด้วยทระนงล้นปรี่
ลมหวืดหวือวื่อกระพือวี
ปถพีเบื้องล่างล้วนลาดปูน
ดินชื้นน้ำชุ่มชรอุ่มเขียว
ยอดหญ้าเล็กเรียวสาบสูญ
จันทร์แรมแอร่มฟ้าแสนอาดูร
แสงนีออนเจริดจรูญจรัสเจือ
กระจัดกระจายจากกระแทก
กระถางแตกแต่ใช่ไร้ใครก่อเกื้อ
รอบกายปูนปกที่รกเรื้อ
ยังแผ่เผื่ออย่างเย็นเยียบและเงียบงัน
ยื่นให้ซึ่งรอยแตก
เพียงพอแทรกรากลงอยู่คงมั่น
เมื่อฝนมาฟ้าใหม่ร่ายรำพัน
เพลงสวรรค์จะต้อนรับการกลับคืน ๚ ๛
ทิวฟ้า ทัดตะวัน
๒๔ มกราคม ๒๕๕๐
Relate topics
แจ้งลบหัวข้อ