บทกวี
จากหุบเขาฝนโปรยไฟอาลัยนัก
จาก"หุบเขาฝนโปรยไฟ" ในดงลึก ยามดื่นดึกเงียบเหงาเทือกเขาหลวง "ป่าน้ำค้าง" พร่างพรำลงบำบวง "สะพานขาด" ลับล่วงไปนิรันดร์ ให้ "คนใบเลี้ยงเดี่ยว" เปล่าเปลี่ยวเหงา "ยามเช้าของชีวิต" เคยคิดฝัน คิดถึง"กนกพงศ์ สงสมพันธ์" "แผ่นดินอื่น" ที่นั้นเป็นอย่างไร เสียงพิมพ์ดีตอกแป้นไยแค้นขื่น มืดทะมื่นถมทุกข์แห่งยุคสมัย โอ,คนหนุ่มดุ่มเดินไม่เกินไกล โลกกระไรโหดร้ายทำลายลง "โลกหมุนรอบตัวเอง" อย่างเคว้งคว้าง ทุกทุกอย่าง-แหลกยุ่ย-เป็นผุยผง โอ,"ถนนนักเขียน" เผจียรผจง จักคู่คงคืนค่าสู่นาครฯ ยัง-ยังไม่สิ้นหวังไปทั้งสิ้น ยิน-ได้ยินใช่ไหมใจถ่ายถอน.. อำลาอาลัยพี่กนกพงศ์ สงสมพันธ์ 13 กุมภาพันธ์ 2549