บทกวี
คนกลุ่นควัน
เมฆหมอกคลุ้มกลุ่มควันเหงา เงาโดดเดี่ยวเด่นชัด เกิดผลัดหนี ปุถุชนธรรมดา สายวารี เป็นเศษหินเคลื่อนที่ ไร้ลีลา
หน้าต่างหม่นตาคนพร่าเลือน รอยเปื้อนตีนจิ้งจก ปีกนกถลา เงาปีกดำแห่งอีกา พื้นที่แห่งไขว่คว้า ข้าฯอาดรู
ดอกไม้โรยวัยชรา ม้าหายพยศ ภาพสวยในกรอบสีสด อรรถรสสิ้นสูญ คนสีเทาห้องสีทึม- บริบูรณ์ ทวีคูณความจำนน คนกลุ่นควัน
วิจิตรจริตษ์