บทกวี
เสียงที่คิดว่าเงียบ
เสียงที่คิดว่าเงียบ ราตรีที่โลกกำลังหลับไหล ในบรรยากาศอันเยียบเย็น ใต้เงาไม้ป่าโบกไกว
ณ ที่หลุดจากเมือง กลางผืนป่าเลื้อยดิน และนอนราบราวเถาว์ถั่ว เธอพอใจความเงียบ และดวงดาวที่กระจ่างทั่วฟ้า
แขวนตัวเองอยู่สักช่วงยาม และเธอจะเสียวถึงกลางสันหลัง ที่เห็นวิญญาณตนเองรางเลือน ถูกสะพายเป้ก้าวล่องไป สู่เทวะสถานอันลี้ลับ
ถนนแห่งความจริงที่ทอดยาว ลึกลงไปสู่ความรู้สึก มายาจะก้มหน้าจำนน และทรุดกองความเย่อหยิ่ง ตกใจกับประตูบานแรกที่สัมผัส คือความเงียบที่ปกคลุมโลก
เสียงเงียบของป่านั้น
ไม่ได้แว่วจากธรรมชาติภายนอก
หากแต่หัวใจเธอ
ได้เลี้ยงจั๊กจั่นโบราณไว้ตัวหนึ่ง
นานมาแล้ว
ปิ่นณรี รำพัน
ผ่านบอร์ดนี้มาหลายหนแล้ว ครั้งนี้ขอแสดงตัวตนและยื่นสองมือออกไปเปิดรับมิตรภาพบนอินเตอร์เนตด้วยคนนะครับ
Relate topics
1028 views 
แจ้งลบหัวข้อ
แจ้งลบหัวข้อ