บทกวี
นั่นหล่ะ...ยุคสมัย
นั่นหล่ะ...ยุคสมัย ข้าฯมิอาจยืนยันได้ทั้งหมด ว่าโลกล้วนงามงดมิผุกร่อน ไร้ฝุ่นผง-พงรก-ตกตะกอน หรือแสงอ่อนอาบอุ่นคงกรุ่นฟ้า หากเช่นนั้นแล้ว............. ยุคสมัยพรายแพรวจักไร้ค่า มิมีใดแตกต่างในดวงตา เลอค่า-ตำค่าแตกต่างใด นกพเนจรตัวใดไม่ไหวหวาด ไม่ถอยขลาดเสียงกรูกราวของเช้าใหม่ โลกเปิดฉากทุกวันยังหวั่นใจ นำค้างใส-เป็น-ตาย-มารายล้อม นั่นหล่ะ......ยุคสมัย ลุกราวเปลวไฟไหม้หลอม ท่ากลัว-กล้า ยอมมิยอม เวลามิคู้ค้อมหรือยินฟัง อย่างไรก็ตาม...... หากท่านจะข้ามไปโพ้นฝั่ง คลื่นคงครวญเพลงเพราะเสนาะฟัง ข้าฯ..ท่าน..อาจได้นั่งเรือฝันเดียว เมษา