บทกวี
ปราชัยยุทธ ฉบับ ซุนปู่ ......ว่าถึงขุนศึกแห่งสยามประเทศ ปี ๒๕๕๐
แลสิช้าเกินกาลหากผ่านพรุ่ง
กว่าแสงรุ่งจักเหลือใดในถิ่นที่
อย่าได้หาแม้นเศษกากซากอัปรีย์
มันคงลี้ไปลับยากจับใคร
รอมันสิซ่องสุมกุมอาวุธ
แล้วไปห้ามไปหยุดคงมิไหว
ยามมันอ่อนต้องเร่งตีจักมีชัย
ยามมันแข็งอย่าโหมใส่ในแรงตี
ตำรายุทธพิชัยใช้ด้วยเล่ห์
ใช่เอาแต่กำลังเทไปข่มขี่
คนเหนือคนด้วยกลในศึกไพรี
ใช่เหนือโดยถือมีอำนาจยศ
เพียงเศษเสี้ยวไม้ซีกนั่นก็เชื้อ
ลามไฟเพื่อเผาซุงใหญ่มอดไหม้หมด
แค่เพียงหนึ่งพลไพร่หากใจคด
ยากกำหนดเภทภัยแห่งใจนั้น
อย่าหลงกาลตามคิดลิขิตคาด
ที่ลุ่มลาดดอนดงจงรู้สรรค์
แลฤดูลมฝนกลสำคัญ
แล้งร้อนกันทรัพย์เสบียงให้เพียงพอ
ผิจะฆ่าต้องฆ่าอย่าให้เหลือ
หากทิ้งเชื้อเอาไว้เป็นภัยก่อ
หอกข้างแคร่แลไปใช่น่าคลอ
ยามเป็นต่อควรเร่งตีเพื่อมีชัย
อย่ายืดเยื้อเชื้อศึกให้ลึกช่วง
อย่าปล่อยล่วงให้เชื้อคืนฟื้นแรงใหม่
ศึกหนนี้ปีหนึ่งผ่านมันนานไป
หรือว่าใจขุนศึกนั้นมันอ่อนแล้ว
ลานเทวา