บทกวี
แมงมุมขยุ้มหัวใจ จู พเนจร
แมงมุมตัวหนึ่งชักใยลงมาที่ระเบียงที่ผมนอนอ่านหนังสือเล่นอยู่ เห็นแวบๆ แต่วันวาน ไม่นึกว่าจะชัดใยได้ไวว่องนัก ชีวิตมันดูเบาหวิวคล้ายไม่มีความหมายใด แต่ก็ยังทำงานทำการแข็งขันไม่บันเบา โยงชักถักใยหยากไย่อย่างตั้งหน้าตั้งตาแท้เทียว ดูสิตรงนี้ถึงจะดักมดแมลงแกก็จะได้ชั่วคราวชั่วครั้งเท่านั้นหรอก เพราะมันไม่ใช่ที่รกเรื้อรุงรังที่แกจะอยู่อาศัยได้ ทำไมนะ
แมงมุมขยุ้มหัวใจ
ค่อยค่อยชักใยอยู่ไต่เกาะ ไล่เลาะลงมาแล้วขึ้นใหม่ กลับไปกลับมาแล้วกลับไป หยับเยื่อหยากไย่อยู่ยักยัน
ชักโยงเชื่อมใยไม่รู้เบื่อ อาบน้ำต่างเหงื่อใช่ไหมนั่น รีรอช้าไปจะไม่ทัน ทุกวันเศรษฐกิจเป็นพิษพัง แมลงเล็กแมลงน้อยก็พลอยสูญ ไม่มากมีเพิ่มพูนดังก่อนหลัง ซ้ำต้องคอยระแวดระไวระวัง นานไปหวังไม่พอกินสิ้นประดา
มีสองเยื่อสามใยไม่พอหรอก ต้องวิ่งรอกเช้าเย็นไม่เห็นหน้า ทั้งลูกพร้อมจอมขวัญภรรยา ก็ไขว่คว้าก้นเป็นเกลียวเที่ยวชักใย ยุ่งกะฉันนักหนอพ่อร้อยชั่ง เห็นแต่นั่งนวยนาดประหลาดไฉน ขยับหน่อยตรงนั้นฉันจะไป ขยายเยื่อสยายใยจะทำงาน
เรื่องบาปบุญฉันก็รู้อยู่เต็มอก เรื่องเรื้อรกฉันก็รู้อยู่สะอ้าน กาลแปรเปลียนผันไปไม่ทันกาล นี่ก็กว้านที่ให้เขาไว้เช่าจอง
บ่าย 10 ธันวาคม 2545
Relate topics
แจ้งลบหัวข้อ