บทกวี
ลับใจ จู พเนจร
รวมบทกวี :เรื่องเล่าระหว่างทาง
ลับใจ
ใต้ชายคา คู้ค้อม มิยอมหยุด เหมือนเร่งรุด เร็วรี่ ยอมพลีร่าง โลกรอบราย บ่ายเคลื่อน เลื่อนไปพลาง มีดเรียงวาง คอยท่า มิรารอ ในคมมีด กรีดเนื้อ เมื่อก่อนนั้น คงความฝัน แรกเริ่ม คงเติมต่อ ไม่มีเงิน ไม่มีงาน เนิ่นนานพอ จึงลุกถ่อ สังขาร จากบ้านมา..
มาลิขิต ชีวิต ซึ่งอิดโรย ให้โบกโบย บินไป ในยถา แล้วลับทาง ร้างทิศ อิสรา ให้มายา หมอกม่าน การเกาะกุม ลับเสียความ ผิดหวัง และพลั้งพลาด โอ้อนาถ หัวใจ ของวัยหนุ่ม ลับความทุกข์ รุกเร้า เข้าล้อมรุม ให้ฉ่ำชุ่ม ชื่นเย็น เช่นไมตรี แหละคมคำ ล้ำลึก ซึ่งสึกหรอ ให้สร้างเสริม เติมต่อ ต่อแต่นี้ ลับสนิม เกรอะกรัง ทั้งแรมปี พอให้มี แวบวับ จับคมคาย
เสียงลับมีด กรีดหิน ราสิ้นเสียง
โลกก็เพียง จะรู้รับ กับความหมาย
แล้วออกเดิน เหินย่าง พลางทักทาย
บ้านขวา-ซ้าย มีไหมครับ มาลับคม
"มีความลับ ในหัวใจ บ้างไหมเจ้า เชิญบอกเล่า วันคืน อันขื่นขม..".
จู พเนจร