ก๊วนปาร์ตี้ [ BOOK Party Gang ]

๑ เธอก็ทอดยอดไปไกลที่สุด

เธอสมมุติอะไรไว้ไกลแสน

มือที่ไขว่ใจที่คว้าค้นหาแดน

โลกย์ที่แม้นผองมนุษย์สุดนิยม<br />

เธอทำตามใจอยากไม่มากน้อย

หากคิดร้อยละชื่นกับขื่นขม

แค่ห้าสิบห้าสิบทิพย์นิคม

เธอจึงก้มหน้าเดินเหมือนเพลินทาง<br />

ตลอดสายรายทางค่อนข้างเงียบ

ความเย็นเฉียบจับใจในระหว่าง

ขณะทอดยอดไกวใจเปล่าคว้าง

ไม่เคยวางมีแต่วิ่งวุ่นวายวน<br />

เท้ายังดื้อมือยังไหวใจยังหนุ่ม

รักยังรุมมิอาจนับความสับสน

โค้งขอบฟ้ามีสายรุ้งรุ่งกมล

เห็นหลายคนเดินไปใจล่องลอย<br />

แท้ต่างคนต่างด้นคนละมาร์ค

แท้เป็นซากรอเหลื่อมความเสื่อมถอย

แท้ละครในฉากพราก-รอคอย

แท้ความหงอยร้อยไว้ในทางเดิน<br />

แต่ละยอดก็ทอดไปไม่สิ้นสุด

แม้ว่าโลกจะหยุดก็จะเหิน

แต่ละมือก็จะนับความยับเยิน

กว่าจะเพลินได้ที่...ที่สมใจ<br />

ที่สิ้นสุดมนุษย์เอยเคยทราบหรือ

มันมีชื่อสุดหรูอยู่ตรงไหน

หรือเกิด-ดับกับระหว่าง แล้วร้างไร้

หรือจะทอดยอดไปไม่รู้เลย<br />

มิรู้ทิศมิรู้ทางอย่างซื่อซื่อ

มิรู้คืออะไรใจเฉยเฉย

มิรู้เจ็บมิรู้จำ...เคยไม่เคย

มิรู้เอ่ย..มิรู้หนัก..มิรู้ปลง<br />

๒

มือเหมือนเคียวเกี่ยวฝันสร้างวันใหม่

ทอดยาวไกลเจิดจรุงความสูงส่ง

เพื่อชัดเจนในความตื่นใช่ยืนยง

เพื่อดำรงเผ่าพันธุ์วันต่อไป<br />

ละม้ายชีวิตทุกชีวิต

เพ่งพิชิตในนามความยิ่งใหญ่

หลงในกลแห่งเงาเหมือนเข้าใจ

ทอดยอดไกวตามกฎความงดงาม<br />

หมายพิสูจน์ปัจจัยให้ความฝัน

มุ่งและมั่นอุปโลกน์โลกทั้งสาม

ยื่นมือเกาะเพาะปลูกยอดลุกลาม

เปิดเผยนามชีวิตก่อนนิทรา<br />

เถาจะทอดยอดจะยาวราวรัดโลก

สุขกับโศกเรียงร้อยไว้คอยท่า

หยั่งรากลึกเพียงไรในเวลา

ก็มีค่าเท่านั้นมันเหมือนเดิม<br />

มือชั้นเก๋าเสาวรสในกฎโลก

ย่อมวิโยคเมื่อไร้ในหลักเสริม

ละม้ายมือมนุษย์สุดต่อเติม

ถ้าไม่เพิ่มศีลธรรมนำชีวัน ฯ<br />

เวลาว่างระหว่างนั่งทอดยอดกะทกรก(เสาวรส) ปรัชญ์  วลีพร