บทกวี
โลกกว้างยาวแค่สิบก้าวที่เราเดิน
เคยค้นพบอะไรบ้างในย่างก้าว
ขณะสาวเท้าเติ่งระเริงหลง
รู้สึกไหมใจฉุนแต่วุ่นวง
มิเคยปลง เพ่งพิศ...ทิศทางจร
รอนแรมเรื่อยไปหวั่นไหววก
เพลินสะทกอกสะเทือนเกินเคลื่อนถอน
จนมิรู้การเคลื่อนไหว...ไม่อาทร
ใจถูกอ้อนจากลมจมตามแรง
เท้าที่ยกเยื้องย่างไปข้างหน้า
จิตผู้รู้...รู้ท่าและรู้แหล่ง
ยกแล้ว...เหยียบ เหยียบแล้ว...ยก...ฉกเปลี่ยนแปลง
มันสำแดง เกิด-ดับ สลับกัน
ตามอาการเคลื่อนไหวใจผู้รู้
มิลงสู่สิ่งใดมิไหวหวั่น
เป็นเพียงผู้ดูแลชะแง้งัน
จนรู้ทันความเป็นเช่นนั้นเอง
ฝึกยกหนอ เหยียบหนอ ไม่คิดหนอ
สิบก้าวย่างก็พอ...อย่าอวดเบ่ง
จักรวาลอันกว้างใหญ่ใจบรรเลง
แค่บทเพลงสิบก้าวก็ยาวเกิน
ฝึกได้แล้วแนวใดใจผู้รู้
ย่อมแลดูอยู่ไม่ห่างแม้ทางเขิน
การเคลื่อนไหว กาย-จิต สะกิดเดิน
ก็เผชิญเป็นแต่ผู้แลดู
รับรู้ก็มัก....สักแต่ว่า
เกิดเร็วช้าก็เห็นการเป็นอยู่
จะยุบ-พอง ฟุบ-แฟบ หรือฟ่องฟู
จิตคอยดูเฉยเฉยมิเผยเงา
จิตผู้รู้คือสติที่ผลิตื่น
จะวัน-คืน...มิเคยหลับกระสับกระเส่า
การเคลื่อนไหวแห่งไตรลักษณ์หมุน หนัก-เบา
โลกของเราก็เท่านี้ไม่มีอะไร ฯ