บทกวี
บทกวี : อย่า ! เสี้ยมเขาโคให้ชนกัน
อย่า ! เสี้ยมเขาโคให้ชนกัน
พ่อเมฆบ้านเหนือ พ่อเสือบ้านใต้
เขานัดกันไว้ ว่ามีการแข่งขัน
ไอ้ถึกตัวเขื่อง ปราดเปรื่องเข้มขลัง
พ่อเมฆเขาสั่ง มาจากสุพรรณ
บักดำตัวดี ศักดิ์ศรีแชมป์เก่า
พ่อเสือเสียงกระเส่า โคราชกะบ่ยั่น
แม่หมอกแม่แมว เห็นแก้วแตกร้าว
ตะโกนปาวปาว อย่าเสี้ยมเขาชนกัน
มันบาปมันกรรม ระยำสิ้นดี
ทั้งผิดประเพณี อย่ามีเลยวันนั้น
ทิดเข้มมือซ้าย ทิดคล้ายมือขวา
เสี้ยมเขาโคกล้า พ่อเมฆยิ้มหยัน
บักเม้งมือดี บักมีมือฉมัง
พ่อเสือร้องสั่ง เขาต้องเหนียวมั่น
ถึงวันแข่งแล้ว แม่แมวแม่หมอก
น้ำตากระฉอก คงบอกไม่ทัน
หลวงพ่อจำศีล มิสิ้นกำหนด
ได้แต่สลด ฟังเสียงเขาฮาลั่น
ทรายใส่กะลา นำมาวางตั้ง
สิ้นเสียงร้องสั่ง โคก็วิ่งชนกัน
ไอ้ถึกบักดำ พุ่งตำขวิดขวิด
ฝุ่นตรลบฟุ้งปิด มิเห็นสองมัน
ชายฉกรรจ์สามสี่ หลาวตีกันผลัก
ให้สองศรีศักดิ์ สู่สนามโรมรัน
ตรงดินชุ่มน้ำ เจ้าดำเจ้าถึก
โหมแรงแกร่งคึก กรำศึกสนั่น
เสียงเชียร์ครึกโครม ต่างโถมแตกหัก
เลือดแดงทะลัก คนยิ่ง มัน มัน
ดำขวิดเข้าตา ถึกล้าถอยร่น
คลุ้งฝุ่นอลวน คนดูอกสั่น
เสียงดังเปรี้ยงโครม โหดโจมสุดท้าย
สิ้นเสียงฝุ่นหาย โคสองตัวนั้น
นิ่งหมอบซบดิน หลั่งเลือดอาบพื้น
รอบตัวเลือดลื้น ตอนจบสำคัญ
คนดูครุ่นคิด สะอิดสะเอียน
นี่แหละสังเวียน ของการแข่งขัน
คนดูสะใจ แต่ใครสาหัส
เรื่องราวของรัฐ ก็ไม่ต่างกัน
ส่วนใครเป็นไผ คิดให้รอบคอบ
คิดให้ถึงระบอบ ประชาธิปตัน ฯ
ปรัชญ์ วลีพร
Relate topics
แจ้งลบหัวข้อ