ก๊วนปาร์ตี้ [ BOOK Party Gang ]

ฉันมาเยือนแดนนี้ด้วยความหนาวเหน็บ ของลมฝน ท้องฟ้าร่ำไห้.........ฉันเศร้านานนับปีเดือนผ่านไป ---------- ------- หัวใจฉันห่อเหี่ยวไร้เรี่ยวแรง ไร้ศรัทธา ไร้ความเชื่อ----- ฉันมิได้หนาวลมฝน .............ฉันรู้ฉันอยากมีหัวใจสีชมพู...เฉกเช่นเดิมฉันมาเยือนแดนนี้ด้วยหวังรอ

ฉันเดินทางมานับพันกิโลฉันเดินทางมาค้นหาความหมายฉันเดินทางมาแสนไกลฉันเดินทางมาด้วยใจ.......สีชมพูฉันค้นหา...เรื่องราวที่เล่าขานฉันค้นหา...ตำนานผืนดินเก่าฉันค้นหา...นิยามความเป็นเราฉันค้นหา...ด้วยใจ..........สีชมพูฉันพบวัฒนธรรมอันเลอค่าฉันพบผืนฟ้า-แผ่นน้ำที่สดใสฉันพบความงดงามของหัวใจฉันพบ

ไม่เจอกันนานเลยนะวันเด็กเป็นเช่นไรบ้างไปเที่ยวที่ไหน...แล้วได้ข่าวคราวเพื่อนเพื่อนบ้างหรือไม่ปิติ วีระ เพชรเจ้าจ๋อ เจ้าแก่ชูใจยังสบายดีอยู่ไหม...

แสงส้มลอดรั้วไม้ต้องใบหน้าคนเบื้องหน้าเราคุยกันเขาพูดส่วนฉันฟังถ้อยคำพรั่งพรูเป็นสายราวตัวโน๊ตชักแถวบนบรรทัดห้าเส้น...โสตสัมผัสรับทุกเรื่องราวพิเคราะห์เฉกผ้าขาวกรองเศษหอมของใบเตยทำขนมเปียกปูนสายตาจ้องจับทุกเสี้ยวไหวอิริยาบถ...บางคราวจำค้องเสสายตามองดอกไม้ในแจกันมิกล้าสบตรงๆ...

เม็ดเหงื่อ พรูพรั่ง ราดรด ดิน

แด่ ผู้มาก่อนแด่ ผู้เก่งกาจ........ไม่มีอะไรแค่นักเขียนใหม่ไร้ฝีมือด้อยประสบการณ์ความคิดตื้นเขินช่างผิวเผินย.เป็นนักเขียนตั้งไข่ล้ม ล้มลุก ลุกหัวทิ่มก้นกระดก....แต่ก็ยังอยากเขียนเรื่อยไปเรื่อยไป

เสี้ยวนาทีนี้ฉันเกิดความรักทุกชีวิตที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตบางชีวิตมาเพียงเสี้ยวหากตรึงฝังใจบางชีวิตผ่านเลยไปไม่หวนคืน

ใบหูกวางส้ม เหลือง แดง เขียวเกาะกิ่ง ก้าน โคนน้ำตาลอ่อนแก่..ใบหนึ่ง..ปลิดตัว..ละลิ่วซบดินร่วนซุยดำสงบนิ่ง

รักมากรักจนล้นใจและหัว กบาลรักปี่คอหอยแทบขย้อนหมดไส้หมดพุงรักมากเหมือนน้ำป่าพัดซากซุงทะลักทลายราบโล่งเหี้ยนเตียน

แสงสุดท้าย ใกล้ลับหาย ฉัน ดื่มน้ำชา
แกล้มถ้อยคำ
กับบางคน
ที่แอบรัก