ก๊วนปาร์ตี้ [ BOOK Party Gang ]

อาลัยรัก - - กนกพงศ์ สงสมพันธุ์ โดย น.โหน่ง ณ นาคร อีกมุมหนึ่ง ของวันที่ ๑๔ กุมภาฯ ๒๕๔๙

กลิ่นหอมหวลของวันที่ ๑๔ กุมภาฯ โชยมาจางๆ
มีกลิ่นแห่งความรักแซมกลิ่นดอกไม้หอมจางๆมาจากหุบเขา

"มันใกล้เข้ามาแล้วสิ" หนุ่มสาวคู่หนึ่งสนทนากัน

เขาและเธอต่างเตรียมงานเลี้ยงเล็กๆไว้สำหรับกันและกัน
และจากนั้นก็ต้อนรับการมาเยือนของมวลมิตร
ผมรู้จักเขามาเป็นเวลา ๑๖ ปีแล้ว
รู้สึกดีที่ได้พบและเป็นมิตรภาพที่ยั่งยืนจวบจนปัจจุบัน

บ้านน้อยกลางป่าแห่งหุบเขาฝนโปรยไพรคือสถานที่ซึ่งต้อนรับเหล่ามวลมิตรเสมอมา
เรามักจะไปจัดงานเลี้ยงกันที่นั่น ทุกๆครั้งที่จัดงานเลี้ยง จะมีแต่ความสุขสนุกสนานทุกๆครั้ง

เธอ ........ ภรรยาเจ้าของบ้าน ก็จะนำสำรับอาหารที่มีสีสันและรูปแบบที่แปลกตา มาเสิร์ฟกับพวกเราให้อิ่มหนำสำราญ ก่อนดนตรีจะเริ่มบรรเลง

จนกระทั่งเรื่องราวทั้งหมดจะเงียบหายไป และไม่มีข่าวคราวใดๆจากหุบฝนโปรยไพร

เมื่อประมาณปีที่แล้ว ผมเคยคิดเล่นๆว่าจะเขียนบทความเกี่ยวกับการเลิกบุหรี่ โดยสมมติตัวละครขึ้น
โดยตัวเอกของเรื่อง กำลังเฝ้าไข้เพื่อนสนิทคนหนึ่งที่กำลังนอนป่วยอยู่ที่เตียงคนไข้ของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
เขาป่วยด้วยโรคที่เกิดจากการสูบบุหรี่ จากนั้นไม่นานเพื่อนของเขาก็ต้องตายจากไปเพราะโรคร้ายจากบุหรี่ในวันรุ่งขึ้น
ซึ่งในวันเดียวกัน เขาก็ประกาศเลิกสูบบุหรี่ตลอดชีวิตเพื่ออุทิศและไว้อาลัยให้แก่เพื่อนของเขา

ประมาณวันที่ ๑๒ ธันวาคม ๒๕๔๘ บุหรี่มวนสุดท้ายเหลืออยู่ในซอง
ผมจุดมันขึ้นมาสูบ หลังจากบุหรี่มวนสุดท้ายมอดไหม้
ผมก็มีอาการระคายคอนิดหน่อย เลยคิดว่าไม่เป็นอะไรมาก
แต่เกินคาดคิดอาการมันยิ่งเป็นหนักขึ้นเพราะบุหรี่มวนนั้น
ผมเจ็บคออย่างรุนแรง ไข้ขึ้นสูงกลืนอะไรไม่ได้ ปวดหัวมาก
การทรงตัวไม่อาจทำได้ตามใจต้องการ
ยิ่งวันที่ ๑๕ ธันวาคม ๒๕๔๘ ผมเป็นหนักขึ้นเป็นสองเท่า
โธ่ มันเป็นวันที่คนรักของผมจะลงมาเที่ยวกับผมเสียด้วยสิ
แต่อาการป่วยมันก็หายไปราวปาฏิหารย์ เพราะบุหรี่มวนนนั้นที่ทำให้ผมเกือบไปเที่ยวกับคนรักไม่ได้

๑๓ กุมภาฯ ๒๕๔๙ เขาและเธอยังคงหยอกล้อกันในห้องพักผู้ป่วย เขายังพูดแซวเธอว่า

"เราน่าจะยึดห้องพักนี้เป็นบ้านหรือโรงแรมเสียเลย เราจะอยู่กันกี่วันดีล่ะ"

เขาพูดคุยกันต่อต่อว่า พรุ่งนี้เราจะไปฉลองกันที่ไหนดี
วันนี้วันที่ ๑๓ กุมภาฯ แล้วพรุ่งนี้ล่ะ
มากกว่า ๒๔ชั่วโมงแล้ว ที่เขานอนซมอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีหมอเข้ามาดูอาการแม้แต่คนเดียว

แต่เขาและเธอก็ยังหยอกเย้ากันอย่างสนุกสนานเช่นเดิม

เช้าวันที่ ๑๔ กุมภาฯ ๒๕๔๙ เขานอนสงบนิ่งไม่ไหวติง
ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆ และไม่มีเสียงหยอกล้อเช่นทุกวัน เธอจับมือเขาแล้วเรียกชื่อเขาดังๆ

ไม่ !

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

เขาหยุดความฝันของเธอไว้ตั้งแต่เมื่อวานนี้
เขาจากไปก่อนอรุณรุ่งของวันที่ ๑๔ กุมภาฯ จะมาเยือน
ยังไม่ทันได้ลิ้มรสอันหอมหวานแห่งวาเลนไทน์
มัจจุราชก็พรากเธอไป

คุณป้าของผมบอกกับผมว่า เขาไปดีนะ เพราะเขาตายในเดือนเกิดของเขาคือเดือนกุมภาพันธ์ และวันนี้เป็นวันมาฆบูชาเสียด้วย นับว่าเขาไปดี

แต่ใครเล่าจะปวดร้าวเท่ากับเธอ

วันแห่งความรักเธอน่าจะได้ร่วมฉลองความสุขเช่นคู่รักคู่อื่นๆ
แต่เธอกลับต้องมาลิ้มรสความขมขื่นแต่เพียงเดียว
๑๔ กุมภาฯ ๒๕๔๙ จึงกลายเป็นงานศพของคนรัก
หากมัจจุราชจะพรากเขาอย่างไม่มีวันกลับจริงๆให้เขาตายในวันที่ ๑๕ กุมภาฯไม่ได้หรือ
ให้เขาอยู่ร่วมกันในอ้อมกอดของ ๑๔ กุมภาฯด้วยกันสักวันไม่ได้หรือ
แล้ววันรุ่งขึ้นค่อยให้เขาจากไป ไม่ได้หรือครับ

ไร้คำตอบจากสวรรค์ เขาตายด้วยอาการปอดติดเชื้อ เนื่องจากความชื้นของอากาศ และการสูบบุหรี่จัดมาเป็นเวลาอันยาวนาน
ดูเหมือนว่า ผมจะเลิกบุหรี่เพื่อเป็นการไว้อาลัยแด่เขา
แต่อาจไม่ใช่ ผมเลิกบุหรี่ก่อนหน้าเขาตายหลายเดือน
แต่ก็ไม่เป็นไรหากผมจะขอเลิกสูบหรี่ตลอดชีวิตจริงๆเพื่อเป็นการอุทิศแต่การจากไปของเขา

เขาเป็นทั้งเพื่อนและพี่ดี ซึ่งผมรักและศรัทธาตลอดมา
นับจากนี้ งานเลี้ยงของพวกเรา จะไม่มีเสียงกีตาร์ของเขาขับกล่อมเราอีกต่อไปแล้ว
ปาร์ตี้คงจะเงียบเหงาและอ้างว้างอย่างแน่นอน การเดินทางของพวกเราก็จะขาดผู้ร่วมทางไปอีกหนึ่งคน

แต่ถึงอย่างไร แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาจะร่วมเดินทางไปกับเราทุกหนแห่ง จวบจนลมหายใจสุดท้ายแห่งชีวิตจะมาเยือน


ขอแสดงความอาลัยรัก แด่.. พี่ กนกพงศ์ สงสมพันธุ์ นักเขียนรางวัลซีไรท์ปี ๓๘ พี่ชายที่ผมเคารพรัก และจะอยู่ในใจชั่วนิรันดร์


เขียนคำ - - น.โหน่ง ณ นาคร
ชายหนุ่มแห่งทุ่งฝันสีน้ำเงิน