ก๊วนปาร์ตี้ [ BOOK Party Gang ]

เรื่องสั้น รองเท้า…ที่หายไป ปิติ  ระวังวงศ์

( 1 )

                ผมขับมอเตอร์ไซค์ผ่านซุ้มประตูหน้าวัด เข้ามาหยุดจอดที่ใต้ต้นพิกุล เหวี่ยงตัวลงจากรถแล้วหันมองไปรอบๆ อุโบสถหลังใหญ่ตั้งเด่นอยู่บนลานทรายกว้าง เสนาสนะภายในวัดที่ทรุดโทรม ถูกปรับปรุงและก่อสร้างขึ้นมาใหม่ จนดูแปลกตา  เกือบสามปีแล้วที่ผมไม่ได้กลับมาบ้านเกิด
แม่ออกปากบอกให้มากราบหลวงลุง ตั้งแต่วันแรกที่มาถึง ผมผัดวันประกันพรุ่งจนล่วงเลยมาเกือบสัปดาห์ ทั้งๆ ที่วัดก็ตั้งอยู่ติดกันกับโรงเรียนที่ผมเพิ่งย้ายกลับมาสอนหนังสือ ครูใหญ่บอกว่าหลวงลุงติดกิจนิมนต์ ไม่ค่อยมีเวลาว่างอยู่ติดวัด หลวงลุงเป็นพระเกจิอันดับต้นๆ ของจังหวัด กิจนิมนต์ส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นพิธีปลุกเสกวัตถุมงคล พ่อผู้มีแต่ให้ ขอได้ ไหว้รับ ”
“จตุคามรามเทพ พระเทวราชโพธิสัตว์ จอมจักรพรรดิแห่งอาณาจักรทะเลใต้” ผมนึกถึงป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมถนนหน้าประตูวัด
หลวงลุงเป็นพี่ชายคนเดียวของแม่ บวชเป็นพระตั้งแต่พ้นเกณฑ์ทหาร ออกธุดงค์แสวงหาแก่นธรรมไปทั่วทั้งเหนือ-กลาง-อีสาน-ใต้ หลังจากอุปสมบทเป็นพระได้สองพรรษา หลวงลุงได้เรียนรู้และศึกษาพระธรรมจากคณาจารย์หลายสำนัก ทุกหนแห่งที่แสวงบุญและจาริกธรรม ล้วนแล้วแต่ได้มีโอกาสสัมผัสกับบารมีของสงฆ์ผู้แกล้วกล้าแตกฉานในไสยเวทพุทธยาคม อีกทั้งยังได้ศึกษาพระเวทและวัตรปฏิบัติจากปราชญ์ผู้ทรงธรรม อภิญญาจารย์ผู้ชำนาญมหามนต์หลายท่าน ก่อนย้อนกลับมาปักหลักเผยแผ่พระธรรมในถิ่นฐานอันเป็นบ้านเกิด ชาวบ้านรายรอบวัดต่างมีมติเห็นต้องพ้องกัน เสนอให้รับสืบต่อตำแหน่งเจ้าอาวาส หลังจากสมภารองค์เก่าสิ้นบุญ

( 2 )

“นโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ”
“อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ ภะคะวา  พุทธัง ภะคะวันตัง อะภิวาเทมิ”
“สวากขาโต&nbsp; ภะคะวะตา ธัมโม&nbsp; ธัมมัง นะมัสสามิ”<br />
“สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ&nbsp; สังฆัง นะมามิ”<br />
ผมเอ่ยปากกล่าวคำท่องบทสวด พร้อมยกมือขึ้นประณมหลังจากเดินเข้ามาในอุโบสถ แล้วนั่งคุกเข่าลงในท่าเทพพนม หยิบธูปเทียนและไฟแช็กที่วางอยู่บนพานทองเหลืองขึ้นมา จุดติดไฟ<br />
ผมปักเทียนลงบนเชิงรูปเรือสุพรรณหงส์ที่เกรอะกรังหยดน้ำตาเทียน ก่อนปักธูปลงในกระถางทองเหลืองที่แน่นขนัดไปด้วยก้านธูปสีแดง
ผมก้มลงกราบ หน้าผาก ฝ่ามือและเข่าทั้งสองจดลงกับพื้น เมื่อครั้งสมัยยังเป็นเด็กพ่อเคยสอนและบอกให้รู้ว่าการกราบในลักษณะที่ผมกำลังกระทำอยู่นี้เรียกว่า “เบญจางคประดิษฐ์”<br />
ลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่านเข้ามา ทางหน้าต่างบานใหญ่<br />
ก่อนที่จะก้มกราบลงเป็นครั้งที่สาม เสียงแปลคำสวดภาษาบาลีของพ่อก็แวบผ่านเข้ามาในห้วงความคิดคำนึง
“ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันต์สัมมาสัมพุทธเจ้า”
“พระผู้มีพระภาคเจ้า เป็นพระอรหันต์ ดับเพลิงกิเลสเพลิงทุกข์สิ้นเชิง ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง ข้าพเจ้าอภิวาทพระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน”
“พระธรรม เป็นธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสไว้ดีแล้ว ข้าพเจ้านมัสการพระธรรม”
 “พระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า ปฏิบัติดีแล้ว ข้าพเจ้านอบน้อมพระสงฆ์”
ผมก้มลงกราบจนครบสามครั้งในนั่งท่าเดิม แหงนหน้าขึ้นมองจ้องไปยังพระพุทธรูปองค์ใหญ่อันเป็นพระประธานของอุโบสถแห่งนี้ พระพุทธรูปปางสมาธิ อร่ามเรืองเป็นเงาวับวาบเมื่อต้องแสงเทียน ต่ำลงมาเป็นพระพุทธรูปอัครสาวกซ้ายขวา<br />
นาฬิกาเรือนใหญ่ที่วางในอุโบสถ ลั่นสัญญาณบอกเวลาเที่ยงวัน<br />
เสียงสวดยะถาฯ สัพพีฯ ดังแว่วมาจากหอฉัน ผมหันกลับไปมองเมื่อเห็นเงาลางๆ แวบผ่านประตูอุโบสถ ผมก้มลงกราบลาพระประธาน แล้วค่อยๆ ขยับถอยหลังออกมาในท่าคุกเข่าก่อนลุกขึ้นยืน เดินก้าวออกมา<br />
เมื่อเดินก้าวข้ามธรณีประตู มาหยุดยืนที่เชิงบันได ผมหันหน้ามองไปรอบๆ<br />
รองเท้าแตะคู่สีดำซึ่งผมถอดวางไว้ตรงบันไดหน้าอุโบสถ ได้หายไปเสียแล้ว

( 3 )

                หลวงลุงนั่งอยู่เก้าอี้หินขัดหน้ากุฏิ ครูใหญ่ นายกฯ อบต. และคนอื่นๆ อีกหลายคนที่ผมไม่คุ้นเคย นั่งคุยอยู่กับหลวงลุง ผมทักทายพร้อมยกมือขึ้นไหว้หันไปรอบๆ คุกเข่าขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วก้มลงกราบหลวงลุง ก่อนถอยห่างออกมานั่งข้างๆ เด็กชายคนหนึ่งซึ่งเป็นนักเรียนที่ผมเป็นครูประจำชั้น
ผมเห็นหลวงลุงถือกระดาษแผ่นหนึ่งอยู่ในมือ เป็นภาพวัตถุมงคลรูปกลมแบบงบน้ำอ้อย
“ตรงจุดศูนย์กลางของวัตถุมงคลมีความหมายเป็นที่สถิตแห่งองค์พระเทวราชโพธิสัตว์จจตุคามรามเทพ ในทางโหราศาสตร์เรียกว่าตำแหน่งพระเกตุ” หลวงลุงเอ่ยปากอธิบาย “ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นดวงวิญญาณอันศักดิ์แห่งอดีตบูรพกษัตริยาธิราชเจ้าแห่งอาณาจักรศรีวิชัยสถิตเป็นผู้ปกปักษ์รักษาพระบรมธาตุ มือขวาถือจักรกับวชิระ คือพระเสื้อเมือง เป็นกษัตริย์เปรียบได้กับฝ่ายทหาร ที่มีอำนาจปกครอง ดูแลปกป้องภยันตรายแก่ประชาชน มือซ้ายถือสังข์ คือพระทรงเมืองเป็นกษัตริย์เปรียบได้กับฝ่ายปกครองซึ่งเปี่ยมด้วยความเมตตาและคุณธรรม ให้ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข ทั้งสององค์รวมอยู่ในรูปเดียวกัน” เด็กชายคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ลุกขึ้นเดินเข้าไปในกุฏิ กลับออกมาพร้อมป้านน้ำร้อน ประเคนให้หลวงลุงแล้วกลับมานั่งลงตรงที่เดิม ผมยิ้มให้ เด็กชายยิ้มตอบก่อนเอื้อมมือมาสะกิดแขนเบาๆ “ครูรู้จักจตุคามรามเทพมั้ยครับ” เด็กชายเอ่ยถาม ท่าทางยังไม่คลายความประหม่า ผมพยักหน้าแทนคำตอบ “ดวงตรารูปพญาราหูอมจันทร์รายล้อม ๘ ทิศ กงจักรล้อมรอบรูปสิบสองนักษัตร กำหนดให้ราหูแปดตนวางในตำแหน่งมหาทักษาคุมในแต่ละวัน เวียนรอบโคจรเป็นวัฎจักรแห่งกาลเวลาแบบคติศิลปะศรีวิชัย”
หลวงลุงเปิดป้านยกกาน้ำชาออกมา รินชาลงถ้วยใบเล็กๆ ที่วางอยู่ในถาดรอง ยกขึ้นจิบแล้วเอ่ยอธิบายต่อ “วันเดือนปีมีความเกี่ยวพันกันอย่างลึกซึ้ง ด้านหลังจารึกยันต์หัวใจธรณี หัวใจมนุษย์ หัวใจพระคาถากำกับธาตุ ตามคติธรรมชาวศรีวิชัย”
“มวลสารทั้งหลายคงต้องรบกวนครูใหญ่กับนายกฯ ช่วยจัดหา บางส่วนอาตมาพอมีเก็บเอาไว้บ้างแล้ว ครูหนุ่ยร่ำเรียนมาทางศิลปะ น่าจะช่วยได้อีกแรง” หลวงลุงพูดพลางชะเง้อหน้ามองมายังผม
คนอื่นๆ หันหน้ามองมองแล้วยิ้มให้ ทั้งหมดนั่งคุยร่วมกันสักพักก็พากันแยกย้าย “โบสถ์ที่ค้างค้าอยู่หลายปีก็สร้างเสร็จ ซุ้มประตู กำแพงรอบวัดก็แล้วเสร็จตามวัตถุประสงค์ รุ่นสองรายได้มอบให้กับโรงเรียนและ อบต.ใช้พัฒนาการศึกษา” ครูใหญ่บอกเมื่อผมเดินออกมาส่งที่หน้ากุฏิ “ขอคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ปกป้องและคุ้มครองให้อยู่เย็นและเป็นสุข” หลวงลุงพึมพำอำนวยพร พลางประพรมน้ำมนต์ลงบนหัว
ก่อนลากลับหลวงลุงผูกคาดสายสิญจน์สีขาวเส้นหนึ่งให้ที่ข้อมือข้างขวา ขณะย่างเท้าเปลือยเปล่าลงบนลานทรายที่ร้อนระอุ ผมยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆ เดินกระย่องกระแย่งมาหยุดยืนที่ใต้ต้นพิกุล หันหน้ากลับไปมองบันไดหน้าประตูอุโบสถหลังใหญ่อีกครั้ง…

**************************