ก๊วนปาร์ตี้ [ BOOK Party Gang ]

เจ้าชายน้อย

มีหนังสือไม่กี่เล่มที่อ่านได้ไม่รู้เบื่อ อ่านแต่ละครั้งก็ได้แง่มุมใหม่ๆ นี้อาจเป็นจุดร่วมของหนังสือดีที่ได้รับการยอมรับและเห็นพ้องต้องกัน

หรือจะพูดอีกนัยหนึ่ง ก็คงต้องบอกว่าการอ่านนั้นสัมพันธ์กับชีวิต...หากชีวิตตั้งอยู่บนฐานแห่งความเปลี่ยนแปลง ประสบการณ์ที่พอกพูนอยู่ตลอดเวลาทำให้เรามีการเรียนรู้ และการเรียนรู้ทำให้เราค้นพบสิ่งใหม่ๆอยู่เสมอไป

หนังสือเล่มหนึ่งอาจเป็นจุดเรียนรู้ที่เด่นชัดปรากฏขึ้นในตลอดเส้นทางชีวิต หากเรานำมาเป็นตัวบ่งชี้สิ่งที่เรียนรู้ในแต่ละห้วงเวลา ยิ่งหากเรามีการบันทึกแง่มุมการอ่านแต่ละครั้งก็จะค้นพบความจริงข้อนี้ได้แจ่มชัด

เพราะความสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงหนุนเสริมซึ่งกันและกันนี้เอง ทำให้หลายคนเมื่อเข้ามาอยู่โลกแห่งการอ่านหรือโลกแห่งการสร้างสรรค์นี้แล้วจึงถอนตัวไม่ขึ้น มองเห็นคุณค่าและแง่งามแห่งความสัมพันธ์ และนี้อาจเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของงานศิลปะ

ผมเพิ่งอ่านเจ้าชายน้อยล่าสุดเมื่อไม่นานมานี้ อ่านแล้วก็เข้าใจความรู้สึกของผู้แต่งได้มากขึ้น และทุกครั้งที่วางหนังสือลง ผมจะหลับตามองเห็นนักบินคนหนึ่งกับโลหะและเครื่องยนต์หนักหลายตันทยานไปในห้วงความมืด และเบื้องหน้าเขาคือหุบแหวแห่งกลางคืน และดวงดาวแจ่มสกาวรายล้อม ในชั่วโมงแห่งการงานอันเงียบงัน นักบินครุ่นคำนึงถึงบางสิ่งบางอย่างในชีวิต เขาคิดไปถึงขุมทรัพย์ที่เคยขุดหาตั้งแต่วัยเด็ก การผจญภัยเติบโตขยับมาสู่การเป็นหนึ่งเดียวกับโลกกว้าง ขุมทรัพย์ที่เขากำลังเสาะหาในวัยผู้ใหญ่เปลี่ยนไป

ประสบการณ์ที่พอกพูนแต่ละวัน บวกกับมุมมองที่อยู่ ณ บนฟ้าสูงลิ่วเมื่อจ้องลงมา นอกจากพบหมู่บ้านมนุษย์ ฝูงแกะ สายน้ำ ขุนเขา ดวงดาว เขายังพบประเทศและโลกกำลังตกอยู่ในห้วงสงครามอันเลวร้าย ความรู้สึกที่มีต่อมนุษย์ด้วยกันอาจสั่นคลอนไม่เหมือนเดิม มนุษย์อาจไม่ได้มีแต่แง่งาม เขาพบว่าอารยธรรมไม่ได้ช่วยให้มนุษย์และโลกดีขึ้น นั้นเองทำให้นักบินจำเป็นต้องทบทวนความเป็นไปอีกครั้ง

เขาคิดถึงวัยเด็ก คิดไปถึงสิ่งที่ทำให้มนุษย์อ่อนโยนลง เขามองหาความเป็นเด็กที่ซ่อนอยู่ในตัวเอง อารยธรรมของนักบิน ไม่ต่างจากเด็กน้อยบริสุทธิ์งดงาม ไม่ผิดกับเจ้าชายน้อย - เด็กน้อยที่เปล่งแสงวาวราวดวงดาว บัดนั้นมโนภาพของนักบินก็หลอมรวมประสบการณ์ในวัยเด็ก

สิ่งที่มองเห็นไม่ได้ด้วยตา สิ่งนั้นคือความดีงามที่อยู่ในใจ รสหวานล้ำแห่งสายน้ำ จินตนาการ ความรู้สึกของมนุษย์แม้จะมองไม่เห็นแต่สัมผัสได้ สิ่งเหล่านี้เชื่อมโยงมนุษย์ไว้ด้วยกัน และทำให้ตระหนักว่ามนุษย์ไม่ได้ดำรงตนอย่างโดดเดี่ยว มนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้

น้ำเสียงของนักบินเริ่มมีกังวานเสียดเย้ย เขาเลือกที่จะเยาะหยันความเป็นมนุษย์ที่อยู่ในร่างของผู้ใหญ่ เขาจำลองภาพผู้ใหญ่ทั้งคนหลงตัวเอง คนบ้าอำนาจ นักธุรกิจ คนจุดโคม และไม่เว้นแม้ผู้หญิง

โดยสื่อสารผ่านเจ้าชายน้อยผู้โดดเดี่ยว!

โอ ใครเลยจะเข้าใจความโดดเดี่ยวเท่านักบินที่ต้องร่อนเครื่องลงเพียงลำพังในห้วงอันเวิ้งว้างของทะเลทราย

เขาจึงมีเพียงห้วงความทรงจำอันขมขื่นและความเป็นเด็กที่มาเยือนเป็นเพื่อนยามยาก