เรื่องสั้น
" Last Operation .. "
[ 9 : 50 น. วันจันทร์ที่ 6 ตุลาคม 2546 ] . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมปลดแม๊กกาซีนออก ก่อนจะยัดอันใหม่เข้าช่องบรรจุกระสุน แล้วกระชากคันรั้งลูกเลื่อนอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะยกกระบอกปืนขึ้นประทับบ่า สายตามองลอดศูนย์เล็งไปเบื้องหน้า
" ปุ๊.....ปุ๊...........ปุ๊.......ปุ๊... "
หัวกระสุนกระแทกเข้าที่ช่องอก ผมเซถอยหลังไปตามแรงปะทะ สองวงแขนกระชับ M.16 A2 ยังคงมั่นคงแม้แรงปะทะของหัวกระสุนจะกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง นิ้วชี้ในโกร่งไกค่อย ๆ ลากอย่างเนิบนาบ ศูนย์หน้าจับอยู่ที่เงาร่างที่ไหววาบเบื้องนอก
" ปัง..ปัง...ปัง...................ปัง...ปัง...ปัง........ปัง....ปัง......."
ผมส่ายปากกระบอกปืน ส่งกระสุนเป็น ชุด ๆ จากด้านขวาไปซ้าย กระจกด้านหน้าธนาคารกสิกรไทย สาขานางเลิ้ง แตกกระจายร่วงลงกับพื้น พร้อมกับเงาคนเบื้องนอกที่ซวดเซไปตามแรงกระสุน หยดเลือดบางส่วนกระเซ็นออกมาเปรอะเปื้อนโครงอลูมิเนียมของผนังกระจกด้านหน้าธนาคาร ผมถอยเข้าไปที่หลังเคาท์เตอร์ มือซ้ายคลำที่หน้าอก
เกราะกันกระสุนคาร์บอนเคฟล่า ทำหน้าที่ของมันอย่างยอดเยี่ยม นาฬิกาบนข้อมือข้างซ้ายยังคงเดินถอยหลัง จังหวะจะโคนของตัวเลขดิจิตอลดูจะเสมือนลมหายใจของผมที่ยังคงเหลืออยู่ ผมโผล่พรวดขึ้นมายืนหลังเคาท์เตอร์ เครื่องแบบตำรวจสีกากี ไหววาบอยู่เบื้องหน้า 2 คน....
" อ๊ากกกกก .... "
" ปัง..ปัง...ปัง...................ปัง...ปัง...ปัง........ปัง....ปัง......."
ผมส่งหัวกระสุนขนาด .223 จาก M.16 A2 ในมือเข้าสู่ร่างของ 2 ตำรวจไทยใจเด็ด เศษชิ้นเนื้อ และเศษเครื่องแบบกระจุยออกทางด้านหลังตามแรงทะลวงของคมกระสุนก่อนที่ทั้งคู่จะกระเด็นไปนอนจมกองเลือด ผมกลิ้งตัวเข้าไปที่ซอกเคาท์เตอร์รับแลกเปลี่ยนเเงินตราต่างประเทศ พลิกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู
... 15 นาทีผ่านไปแล้วแล้ว ...
2 ชัวโมงนรกที่ยาวนานผ่านไป 15 นาทีแล้ว เหลืออีก 1 ชั่วโมง 45 นาที
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
[ 10 : 05 น. วันจันทร์ที่ 6 ตุลาคม 2546 ]
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
" สถาณการณ์เป็นยังไง " สารวัตรพีรพล ถามลูกน้องที่แอบอยู่ข้างรถตำรวจที่จอดปิดล้อมอยู่หน้า
ธนาคารกสิกรไทย สาขานางเลิ้ง
" คนร้ายมีคนเดียวครับ ขับปิ๊คอัพมาจอดหน้าธนาคาร เดินดุ่ย ๆ เข้าไป จ่าวิรัชที่เข้ามาตรวจเวรที่ธนาคารเจอมันก่อน มันไม่พูดอะไรสักคำ ยิงใส่เลย นอนตายอยู่ข้างในครับ มันไล่คนที่อยู่ในธนาคาร ออกมาหมดทุกคน ไม่มีพนักงานเหลือข้างในแล้วครับ แปลกมากเลย ... ถ้ามันจะเอาเงิน มันคงกวาดเงินแล้วเผ่นหนีไปได้ตั้งไกลแล้ว แต่มันไม่ไป สะพายเป้ไปนั่งกระดิกตีนรอในเคาท์เตอร์ สายตรวจมาถึงอีก 2 คนโดนมันสอยร่วงทั้งคู่ "
สารวัตรพีรพล กวาดตามองสภาพพื้นที่..เศษกระจกร่วงเกลื่อนกลาด ตึกแถวด้านฝั่งตรงข้ามโดนลูกระสุน เสียหายไปเป็นแถบ ศพสายตรวจ 2 นาย นอนเสียชีวิตจมกองเลือดอยู่หน้าประตูทางเข้า
" อีกนานมั้ยกว่าหน่วย S.W.A.T. จะมาถึง " สารวัตรทรงพลเอ่ยถาม
" อีกไม่เกิน 20 นาทีครับ ทาง 191 เพิ่งวิทยุมาบอกเมื่อสักครู่ "
สารวัตรพีรพลมองเข้าไปที่ธนาคาร ... มันต้องการอะไรกันแน่
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
[ 21 : 30 น. วันอาทิตย์ที่ 5 ตุลาคม 2546 ]
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
" เสธ.โอ๊ค บอกว่า 10 โมง พรุ่งนี้ เฮียออกเดินทางได้เลย "
เฮียต่วยมองชายที่อยู่ตรงหน้า ถึงแม้รู้ว่าเขาเป็นคนของเสธ.โอ๊ค แต่เฮียต่วยก้อยังไม่ค่อยไว้ใจอยู่ดี ไอ้หมอนี่น่ะเหรอที่เป็นตัวแปรสำคัญของแผนงานในครั้งนี้ มองตั้งแต่หัวจรดตีน ไม่มีสิ่งไหนบ่งบอกถึงความเป็นมือสังหาร ผมทรงรองทรงสั้น เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีครีมที่พับแขนขึ้นมาถึงข้อศอก กางเกงขายาวสีดำ กับรองเท้าหนังมันวับ นี่มันพนักงานบริษัทชัด ๆ ยกเว้นก็แต่แววตาคู่นั้นเวลาที่เขาจ้องมอง มันทำให้เฮียต่วยหนาวเยือกแบบไม่มีเหตุผล ...
" เสธ.ย้ำว่า เฮียต้องออกเดินทางทันที ไอ้พวกนั้นได้หลักฐานไปแล้ว อีกไม่นานมันต้องตามมาลากคอเฮียไปสอบสวน และมันจะโยงไปหาเสธ.ได้ เสธ.ติดต่อสายทางฝั่งพม่าเรียบร้อยแล้ว เขาจะดูแลเฮียเป็นอย่างดี "
เฮียต่วย ยกน้ำชาขึ้นซด...นี่คนอย่างกูต้องมาหนีหัวซุกหัวซุนปานนี้เรอะ
" แล้วเฮียจะรู้ได้ไง...ว่าตลอดทางจะปลอดภัย ไม่มีตำรวจมาค้น มาตรวจ " เฮียต่วยเอ่ยปากถาม
ชายหนุ่มยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม ... สองตาจ้องมาที่ใบหน้าเฮียต่วย ก่อนจะยกมือขึ้นลูบที่ใต้คางเบา ๆ
เฮียต่วยรู้สึกขนลุกเกรียวไปทั้งตัว
" นั่นมันหน้าที่ของผม ผมจะทำให้ตำรวจทั้งกรุงเทพ ฯ พุ่งมาหาผม เฮียต่วยไม่ต้องปอดแหก
กลัวตายหรอก ต่อให้ต้องตาย เฮียต่วยต้องไม่มาตายแถวนี้ "
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
[ 10 : 45 น. วันจันทร์ที่ 6 ตุลาคม 2546 ]
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
" คนร้ายมีคนเดียว...แต่มีอาวุธร้ายแรงไม่ทราบจำนวน เท่าที่สังเกตุการณ์ มี M.16 , 1 กระบอก
ปืนพกขนาด 11 มม. , 1 กระบอก ยังไม่ทราบในเป้ที่คนร้ายสะพายอยู่ มันแทบจะหุ้มเกราะทั้งตัว
หลายครั้งที่เรายิงที่ขา มันแค่ทำขาสะบัด ๆ แล้วเดินต่อ ตอนนี้ตำรวจบาดเจ็บไปหลายนายแล้ว
ยังไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุด ..."
ยังไม่ทันที่สารวัตรพีรพลจะสรุปสถาณการณ์ปัจจุบันให้หน่วย S.W.A.T. จบ เสียงกัมปนาทกึกก้อง
ก็ดังมาจากหน้าธนาคาร
" บึ้มมมม........"
รถสายตรวจคันที่จอดปิดอยู่ตรงหน้าธนาคาร กลายเป็นเศษซากรถที่ไฟลุกท่วม ลูกน้องแก 2 คนเกลือกกลิ้งไปตามพื้น ไฟลุกติดเครื่องแบบ เลือดท่วมไปทั้งตัว คลุกเคล้ากับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด
" ฉิบหายแล้ว...แม่งมีระเบิด เฮ้ย..พวกคุณรีบไปเลย ก่อนที่มันจะถล่มเละไปกว่านี้ ไป๊.."
สารวัตรพีรพลให้สัญญาณกับหน่วย S.W.A.T. ลงมือปฏิบัติการ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
[ 10 : 55 น. วันจันทร์ที่ 6 ตุลาคม 2546 ]
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
" แอน...แอน มาดูข่าวเร็ว คนร้ายปล้นธนาคารที่นางเลิ้ง เร๊ววว... "
ครูแอนละสายตาจากเด็ก ๆ ในห้องเด็กเล็กในเนอสเซอรี่ที่เธอกำลังดูแลอยู่ ทีวีมุมห้องที่ครูนีกำลังเปิดเสนอภาพรายงานสดจากมุมสูงของเฮลิคอปเตอร์ ภาพรถสายตรวจทีไฟกำลังลุกท่วม ความชุลมุน
วุ่นวายบนถนนนางเลิ้ง ปรากฏอยู่ตรงหน้า เออเนอะ..คนเราสมัยนี้ ปล้นกันกลางวันแสก ๆ นะ
เสียงร้องจ้าดังขึ้นเบื้องหลัง ครูแอนหันขวับกลับมาพร้อมทั้งเห็นเด็กน้อยที่กำลังนั่งร้องไห้
สองมือกุมที่หัว คู่กรณียืนถือปืนเด็กเล่นอยู่ตรงหน้า....
" น้องภู ไปตีเพื่อนทำไมล่ะคะ เพื่อนเจ็บแล้วเห็นมั้ย...ขอโทษเพื่อนเดี๋ยวนี้นะคะ "
ครูแอนลูบหัวลูบหลังให้เด็กน้อยหยุดร้องไห้ ก่อนจะหันมาทำตาดุใส่น้องภู
" ขอโทษนะ.. " น้องภู ทำหน้าเศร้า ๆ เด็กน้อยมองเพื่อนด้วยแววตาเสียใจ
" ทีหลังไม่ตีเพื่อนนะคะ ...ไปตีเพื่อนทำไม " ครูแอนเอื้อมมือมาดึงปืนในมือน้องภู
เด็กน้อยกำด้ามปืนแน่น ขืนมือต้าน ... ดวงตาจ้องมองที่หน้าครูแอน
" ก็เขามาแย่งปืนผมนี่ครับ พ่อบอกว่า .. ถ้าใครเข้ามาใกล้ประชิดตัว ให้ตีด้วยพานท้ายตั้ง "
แววตาเด็กน้อยจับจ้องที่ใบหน้าครูแอน ทำให้ครูแอนขนลุก
" น้องภู...ส่งปืนมาให้ครูเดี๋ยวนี้ " ครูแอนพยายามแกะปืนเด็กเล่นออกมาจากมือเด็กน้อยจนได้
น้ำตาของเด็กน้อย ไหลลงมานองหน้า ...
" พ่อบอกว่า..ถ้าปืนหลุดจากมือ ก็เท่ากับว่า .... ตายแล้ว " เด็กน้อยเอ่ยปากท่ามกลางเสียงสะอื้น
ครูแอนจับจ้องมองเด็กชายอายุ 3 ขวบครึ่งที่ยืนน้ำตาไหลอยู่ตรงหน้า ... นี่มันอะไรกันนี่
พ่อของเด็กคนนี้เป็นใครกัน ทำไมถึงสอนลูกอย่างนี้
เด็กน้อยหันไปมองจอทีวีที่มุมห้อง ภาพซูมจากมุมกล้องที่ซ่อนอยู่ในตึกแถวฝั่งตรงข้าม ปรากฏภาพชายคนหนึ่งสวมหมวกไหมพรมคลุมหน้า เห็นแต่ลูกตา ชุดเกราะกันกระสุนสีดำที่สวมใส่กำลังสาดกระสุนปืนออกมาภายนอกธนาคาร
" พ่อ.....นั่นพ่อนี่...."
" อะไรนะน้องภู ... ไหน .. พ่อ " ครูแอนถามเด็นน้อยอย่างตื่นตระหนก ...
เด็กน้อยชี้ไปทีทีวี
" นั่นไง...พ่อ ภูจำได้ พ่อแน่ ๆ พ่อได้เล่นหนังด้วย " เด็กน้อยพูดทั้งน้ำตา ยิ้มน้อย ๆ ..
" นี....นี...ปิดทีวีเดี๋ยวนี้...ฉันบอกให้ปิด.....เร็ว ๆ สิ "
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
[ 11 : 35 น. วันจันทร์ที่ 6 ตุลาคม 2546 ]
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ควันจากแก๊สน้ำตา ปกคลุมไปทั้งธนาคาร ผมมองลอดหน้ากากที่ผมใส่ออกไปด้านนอก ไม่เกิน 20 วินาที พวกมันต้องชารจ์เข้ามาในลักษณะแถวตอน ก่อนที่จะแยกสลับออกทางซ้ายขวา ผมปลดแม๊กกาซีนออก เปลี่ยนเป็นแม๊กกาซีนที่ผมบรรจุลูกกระสุนหัวเจาะเกราะ นาฬิกาบนข้อมือยังเดินถอยหลังไปเรื่อย ๆ เวลาที่เหลือน้อยลง น้อยลง เหมือนลมหายใจของผม ในหัวยังแว่วเสียงสัญญาลูกผู้ชายประโยคหนึ่ง
จ่าไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลเรื่องข้างหลังของจ่าให้เป็นอย่างดี
ผมเชื่อในคำพูดประโยคนี้ของคน ๆ นั้น เหมือนที่ครั้งหนึ่งคน ๆ นี้ เอาปืนจ่อหัวนักบินเฮลิคอปเตอร์ให้บินฝ่าวงล้อมเข้าไปรับผมในสภาพที่สิ้นหวัง และกำลังยอมรับกับความตายเบื้องหน้า ภาพคนที่เป็นนายทหารระดับเสธนาธิการโดดลงจากเฮลิคอปเตอร์ตรงเข้ามาลากผมและลูกทีมปฏิบัติการพิเศษอีก 2 คนที่พรุนไปด้วยรอยลูกกระสุน ให้กระเสือกกระสนจากความตายไปอย่างเฉียดฉิว เสียงที่ตะโกนก้องจากปากของแกวันนั้นคือสัญญาลูกผู้ชาย
กูไม่ทิ้งพวกมึง .. ได้ยินมั้ย !... กูไม่ทิ้งพวกมึง
เงาวูบวาบไหวปรากฏอยู่เบื้องหน้า ผมถลันวาบออกมาจากข้างเคาท์เตอร์ที่ปรุพรุนไปด้วยรอยกระสุน
" อ๊ากกกกก ........... "
" ปัง..ปัง...ปัง...................ปัง...ปัง...ปัง........ปัง....ปัง......."
ผมกราดกระสุนเข้าใส่คนแรกที่วิ่งเข้ามา มันล้มฮวบลง คนที่สองมันพุ่งออกทางซ้าย ผมหันปากระบอกปืนตาม ไอ้คนที่สามพุ่งออกทางขวา ผ่านเพื่อนมันคนแรกที่ล้มลง ผมเหนี่ยวไกยิงคนที่สองทางซ้ายก่อน แต่ในจังหวะที่เขาทรุดลง เขายิงสวนมาที่ผม กระสุนจากปืนของเขาเจาะเข้าที่ช่องคอ หัวผมสะบัดหมุน นิ้วยังเหนี่ยวไก หันปืนหาไอ้คนที่สาม กระสุนจากไอ้คนที่สี่ ที่ห้า ที่หก เจาะทะลวงเข้าตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย ก่อนที่ไอ้คนที่สามจะได้ยิงผมด้วยซ้ำ อานุภาพของหัวกระสุนไฮดร้าช๊อก ที่ถูกยิงในระยะประชิด ทะลวงผ่านเกราะที่ผมใส่ ผมหมุนคว้างไปตามแรงกระสุน นิ้วยังเหนี่ยวไกปืนในมือ กระสุนเจาะหลอดนีออนบนเพดานร่วงกราวลงมา
ภาพรอบตัวดูเหมือนจะหมุนไป ...หมุนไป
เหมือนตอนที่ผมนั่งม้าหมุนตอนที่ผมเป็นเด็ก ...
ในหูผมได้ยินเสียงเด็กผู้ชายหัวเราะอยู่ข้าง ๆ ... เสียงหัวเราะใส ๆ ที่ผมคุ้นเคย
พ่อไม่ทิ้งลูกหรอก ได้ยินมั้ยลูก .. ไม่ว่าพ่อจะอยู่ที่ไหน พ่อไม่มีวันทิ้งลูก
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
[ 12 : 55 น. วันจันทร์ที่ 6 ตุลาคม 2546 ]
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เฮียต่วยมองไปที่ทิวทัศน์ข้างทาง ใกล้จะเข้าเขตจังหวัดกาญจนบุรีแล้ว อีกไม่นานก็ถึงอำเภอสวนผึ้ง
วิทยุยังรายงานข่าวการบุกเข้าปล้นธนาคารกสิกรไทยสาขานางเลิ้ง ที่จบลงด้วยการเข้าวิสามัญฆาตกรรมคนร้ายโดยหน่วย S.W.A.T. ป่านนี้ทั้งตำรวจ ทั้งนักข่าว คงจะรุมกันอยู่ที่นั่น
ไอ้ห่า....แม่งบ้าดีเดือดฉิบหาย
ป้ายบอกทางไปอำเภอสวนผึ้ง พุ่งผ่านไปเหนือหัว ... ใกล้จะถึงชายแดนแล้ว สองข้างทางเริ่มไม่ค่อยมีรถรา ป่าหญ้าคาข้างทางเอนสะบัดตามแรงลม รถปิ๊คอัพคันที่ตามหลังมา เปิดไฟกระพริบออกทางขวา ทำความเร็วจะแซงขึ้นไป เฮียต่วยเหลือบตาไปดู
รูปากกระบอกปืนปรากฏขึ้นตรงหน้า ก่อนที่เสียงระเบิดกระสุนจะตามมา
" ปัง..ปัง...ปัง...................ปัง...ปัง...ปัง........ปัง....ปัง......."
สองนัดร้อยเข้าที่สีข้าง อีก 3 นัดเจาะทะลุจากหลังเบาะ เลือดกระเซ็นไปติดที่กระจกหน้า เฮียต่วยรู้สึกว่ารถหมุนคว้าง ก่อนที่จะพลิกลงข้างทาง สำนึกสุดท้าย...เหมือนได้ยินเสียงของชายคนนั้น ผมทรงรองทรงสั้น เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีครีมที่พับแขนขึ้นมาถึงข้อศอก กางเกงขายาวสีดำ กับรองเท้าหนังมันวับ
" เฮียต่วยไม่ต้องปอดแหกกลัวตายหรอก ต่อให้ต้องตาย เฮียต่วยต้องไม่มาตายแถวนี้ "
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
[ 16 : 15 น. วันจันทร์ที่ 6 ตุลาคม 2546 ]
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
" แม่มาแล้ว ... " เด็กน้อยวิ่งถลาเข้ากอดหญิงสาวที่ก้าวเข้ามาที่เนสเซอรี่ ครูแอนเห็นเธอมาส่งลูกชายเธอทุกเช้า
" แม่..แม่ .. พ่อออกทีวีด้วย พ่อได้เล่นหนัง " เด็กน้อยบอกแม่อย่างลิงโลด หยาดน้ำตาสองสายกลิ้งตัวลงมาจากใบหน้าหญิงสาวผู้เป็นแม่ เด็กน้อยวิ่งมาหาครูแอนที่ยืนอ้ำอึ้งเกินกว่าจะมีคำพูดใด ๆ หลุดจากปาก
" ครูครับ...ผมขอปืนผมคืนด้วยคับ "
ครูแอนส่งปืนให้เด็กน้อย พร้อมทั้งความรู้สึกโหวงเหวงไปทั้งอก น้ำตาเธอกำลังจะไหล
" แม่...กลับบ้านเราเนอะ ไปเล่นกับพ่อ พ่อจะได้สอนให้ผมรบ ยิงกัน ปุ๊ง..ปุ๊ง... "
เด็กน้อยย่อตัวลงส่ายปืนในมือไปมา ไฟแว๊บ ๆ กระพริบที่ปลายกระบอกปืน กับเสียงหัวเราะที่ไร้เดียงสา ภาพเด็กน้อยจูงมือกันกับหญิงสาว กำลังเดินห่างออกไป...ครูแอนเริ่มมองเห็นภาพเบื้องหน้าไม่ชัด เพราะน้ำตาของเธอ
แว่วเสียงเด็กน้อย ลอยตามสายลมอย่างแผ่วเบา....
" พ่อบอกว่า..ถ้าปืนหลุดจากมือ ก็เท่ากับว่า .... ตายแล้ว "
...
Relate topics
แจ้งลบหัวข้อ
ดอกไม้แห่งกาลเวลา
พรายฟ้า ภาณุมาศ