ก๊วนปาร์ตี้ [ BOOK Party Gang ]

รัตนชัย  มานะบุตร

สาเคียซื่อเต็มคืออับดุลเลาะห์ แต่เพื่อน ๆ เรียกแค่สร้อยว่าสาเคียจนติดปาก เขาเป็นหลานของโต๊ะแก่ ซึ่งเป็นคนพื้นเพที่นี่ มีลูกเขยชื่อเปาะแหละเป็นชาวมาเลเซีย แขกไปใครมา  บ้านหลังนี้จึงเป็นบ้านที่พิเศษสุดโดยเฉพาะเมื่อมีชาวมาเลเซียมาในหมู่บ้านแกเป็นล่ามแปลภาษาได้เพียงคนเดียว  มีคนแก่ที่ตายไปแล้วเล่าว่าก่อนโต๊ะแก่จะเข้ารับนับถืออิสลาม แกเคยบวชชีพราหมณ์นุ่งขาวห่มขาวมาก่อน

ครั้งหนึ่งผมได้ยินคนในหมู่บ้านวิจารณ์เรื่องนี้ลับหลังแก.

ทุกวันที่มีเวลาว่างหาโอกาสไปบ้านโต๊ะแก่เสมอ หากวันไหนไม่ได้ไป เกิดอาการขาดขาดสิ่งที่เคยชิน  เหมือนชีวิตไม่ครบวงจร เหมือนขาดสารเสพติดให้ลงแดงทำนองนั้น ที่นั่นมีหมากให้เคี้ยว มีใบจากให้ดูดเล่น ที่พิเศษสุดหากมีเปาะแหละอยู่บ้านและต้องเป็นขณะแกอารมณ์ดีก็มีนิทานโปกฮาแถมให้ได้หัวเราะเสมอ  ครั้งหนึ่งแกเล่าว่าแกยิงเครื่องบินญี่ปุ่นสมัยสงครามโลกครั้งที่สองด้วยหนังสะติ๊ก จนเครื่องบินลำนั้นเสียหลักเอียงไม่เป็นท่าไปตกฝั่งมาเลเซีย เรื่องเล่าของแกดูเป็นเรื่องตลกแต่สีหน้าและท่าทางของแกดูจริงจังจนพวกเด็ก ๆ เชื่อแล้วเล่าต่อ ๆ กันหลายเดือน

ทานอาหารเย็นเสร็จไปบ้านโต๊ะแก่ เห็นแกนั่งตรงที่เคยนั่ง ตี่โต๊ะจินั่งอยู่ที่ตำแหน่งแกแทน

"ไหนคนที่มีรูปหน้าเหมือนส้มโอกระถดไปนั่งหลบอยู่ตรงไหน?"

ทันทีที่ได้ยินเสียงผม แกก็โผล่ออกมาที่ช่องซอกประตู "ไอ้เด็กหน้าเหมือนหัวมัน มึงมาว่ากูหน้าเหมือนส้มโอ.เออเมื่อวานไม่เห็นหน้าเลยมึงหายไปไหนล่ะ"

"เมื่อวานผมไปโรงเรียน"

"กูถามเลิกเรียนตอนเย็นน่ะ"

"อ๋อ  ตอนเย็นฝนตกห่าใหญ่ โต๊ะแก่รู้ดอกหรือ?"

"เออจริงสินะ  ตอนเย็นฝนตกห่าใหญ่ หากมึงไม่บอกกูก็ลืมไปแล้ว กูนึกออกแล้วหลังฝนเมื่อวานปลาหมอขึ้น พ่อมึงได้เยอะมั้ย"

"ได้เยอะ เหมือนกันแหละ"

ขณะกำลังคุยได้ยินเสียงอาซานดัง ผมนึกถึงเรื่องราวเกี่ยวกับศาสนา

ทันทีผมก็นึกถึงเรื่องราวการบวชชีของแกขึ้นมา  เพราะเรื่องนี้ฝังใจผมมานานอยากถามหลายครั้งแต่ก็ลืมทุกครั้ง ผมค้างเรื่องปลาหมอไว้แค่นั้น เปลี่ยนเรื่องคุยทันที "โต๊ะแก่เป็นคนมุสลิมที่นับถืออิสลามใช่มัยล่ะ?"

"เออ มึงถามทำไม?"

"ไปบวชเป็นชีนั้นโต๊ะแก่รู้ใช่มั้ยล่ะว่ามันบาปหนัก"

"เพราะกูทำตามปู่ย่าตาทวดที่เคยนับถือพราหมณ์มาก่อน มึงมาพูดเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับมึงล่ะ " แกเหวี่ยงเท้าไปตกข้างฝาดังโครม!  ท่าทางแกโกรธจัด.แย่แล้วล่ะ แกไม่ใช่โต๊ะแก่คนเดิมอีกแล้ว  "ใครสอนให้มึงมาว่ากู ที่กูทำผิดไปกูได้เลิกไปนานแล้ว"

ผมหันหลังเดินก้าวลงเรือน สาเคียว่า "ไหนว่ามึงจะนอนที่นี่"

"ค่อยมานอนวันหลัง"

"มึงต้องไม่ถือสาคนแก่ กูขอโทษ"

หลังจากวันนั้นผมไม่กล้าแม้แต่เดินเฉียดบ้านแกอีกเลย

ผมทานข้าวกับแกงส้มปลาหมอ ใจนึกถึงแต่โต๊ะแก่  เรื่องไม่เป็นเรื่องได้กลายมาเป็นเรื่องยุ่งเหยิงในจิตให้รู้สึกหงุดหงิดไม่รู้ทางออกของเรื่องเป็นเช่นไรอีก  ผมเปิดข้าวอย่างลวก ๆ ที่สุดเท่าที่มีมาบังเอิญก้างปลาดันไปติดที่คอผมจนได้ทั้ง ๆ ที่ยังทานข้าวไม่อิ่ม ผมผละตัวจากวงวิ่งออกนอกบ้าน พยายามขย้อนก้างออกจากคอหลายครั้ง  แต่ก็ไร้ผล กลับเข้าครัวอีกครั้ง ปั้นข้าวเป็นก้อนและใส่ปากกลืนมันทั้งแท่ง กลืนไปสามก้อนก็ไร้ผล ผมก็วิ่งออกมาขย้อนข้างนอกอีก

"รีบไปหาโต๊ะจิเสียสิ" แม่ตะโกนมาจากในครัว แล้วตามออกมาช่วยลูบแผ่นหลัง

ผมส่ายศีรษะ

"ทำไม?"

ผมก้มหน้าอยู่นานจนแม่สงสัย "ก้างหลุดแล้วรึ"

"เปล่าเลย"

"ไป.รีบไปบอกโต๊ะจิ"

โต๊ะจิซึ่งเป็นแม่ของสาเคียเป็นคนคนเดียวในหมู่บ้านที่มีความสามารถในเรื่องนี้ แค่แกยื่นน้ำให้ผู้ที่ก้างปลาติดคอกินขันเดียวกลับไปไม่ทันถึงบ้านก้างปลาจะหลุดออกอย่างง่ายดาย  ไม่มีทางอื่นอีกเลยหรือนี่  ผมเลยตัดสินใจเดินดุ่ม ๆ ไปบ้านโต๊ะแก่ มันเป็นเวลาตอนหัวค่ำ มาหยุดยืนอยู่หน้าบันได ไม่กล้าเรียก ไม่กล้าถือวิสาสะขึ้นบ้านเหมือนแต่ก่อน  ผมเห็นสาเคียโผล่ออกมาจากเงามืด ๆใต้ถุนบ้าน

"นั่นใคร?"

สาเคียย่องมาดูใกล้ ๆ พอเห็นหน้าชัดมันก็ตะโกนขึ้น "โต๊ะแก่ มันมาแล้ว"

โต๊ะแก่อุตส่าห์กระถดออกมา แกชะโงกหน้าดู "เออวันนั้นมึงโกรธกูละซิ ขึ้นมาคุยบนบ้าน ขึ้นมาบนนี่ก่อน กูไม่เคยโกรธมึงหรอก กูก็ทำโมโหโกรธาไปอย่างงั้นเองแหละน่า"

แกเป็นคนอายุยืนคนหนึ่งที่น่ารัก  ผิวค่อนข้างขาว รูปหน้ากลมเหมือนผลส้มโอผิดกับโต๊ะจิซึ่งเป็นลูกสาวและเป็นแม่ของสาเคียกลับผิวคล้ำรูปหน้าเรียวยาวเหมือนลูกมะพร้าวลีบ ๆ

แค่ได้ยินประโยคคำพูดของแกเท่านั้น เรื่องราวที่อัดแน่นอยู่ในอกกลับมลายหายไปสิ้น ผมจึงเอ่ยขึ้นว่า "คนที่รูปหน้าเหมือนมะพร้าวลีบอยู่ไหน? เอาน้ำให้ผมกินขัน.ก้างปลาหมอมันติดอยู่ที่คอผม"

โต๊ะแก่หัวเราะเอิ้ก  ๆ  "มึงก็ยังเหมือนเดิมนี่หว่า"
.......................