ก๊วนปาร์ตี้ [ BOOK Party Gang ]

ก่อนอ่าน “ละไมหมอกพร่างพิภพพนาวัน” รวมบทกวีคัดสรรในรอบ ๑๕ ปี รู้จักสักนิด กับ กวีหนุ่ม “ธารเมฆ”

(๑) ผมรู้จักชื่อของ “ธารเมฆ” ทางหน้านิตยสารมานาน แต่เพิ่งได้รู้จักตัวเขาจริงๆเมื่อไม่นานมานี้

“กวีถั่วงอก” เพื่อนมิตรวรรณกรรมคนหนึ่งบอกกับผมในค่ำคืนนั้น ก่อนที่เราจะนัดเจอะเจอกินกาแฟกัน ว่าเป็นเพราะตัวเขาขาวซีด ชอบหมกตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ใคร่เจอแสงเดือนแสงตะวันเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา

มโนภาพของเขาสำหรับผมเป็นเช่นนั้นทันที ตามคำบอกเล่าของเพื่อน หากแต่เจอตัวจริง เขากลับดูมีสง่าราศี หน้าตาดีกว่าที่คาดไว้มาก ออกจะดูอ่อนกว่าวัยด้วยซ้ำ

แต่เพียงเขาเป็น ลูกจีน สูงโปร่ง ไว้ผมเป๋ ชอบใส่เสื้อแบบฮาวายลายดอก ไม่ก็ใส่เสื้อยืดที่เพ้นท์รูปเองสีขาว เขามักเดินห่อไหล่ที่กว้างของเขามากับตัวเปล่าๆ ไม่เดินสะพายย่าม กระเป๋า ถือหนังสือ หรือไม่ก็สมุดปากกา ไปไหนมาไหน เหมือนบุคลิกของกวีหรือนักเขียนทั่วไป

บุคลิกของเขาน่าจะขับเก๋งหรูเสียด้วยซ้ำ เขามีเก๋งขับ แต่เขาขับมอเตอร์ไซค์ธรรมดาไปไหนมาไหนเหมือนคนทั่วไป ผิดแต่ว่าจะมีอิฐอยู่ก้อนหนึ่งบนตะแกรงหน้ารถของเขาเสมอ

“เอาไว้ปาหมาแถวบ้าน” นั่นคือข้อมูลส่วนตัวอีกอย่างที่ผมรับรู้มาจากเพื่อนก่อนจะได้เจอกัน

มักเป็นกลางคืน เวลาที่เรานัดดื่มหรือกินน้ำชากาแฟคุยกัน เขาอาจจะประเดิมด้วยกาแฟสักถ้วยก่อน ถ้านึกครึ้มเขาอาจจะดื่มเบียร์ต่อ โดยขอรินใส่ถ้วยกาแฟ ๒ หรือ ๓ ถ้วย ไม่มากไปกว่านั้น ละเลียดละไล้ แล้วถ้าติดลมกันขึ้นมาเขาจะเรียกขอเมนู ถามน้องๆเด็กเสิร์ฟถึงเครื่องดื่มอะไรที่ชื่อแปลกๆ แล้วเขาก็จะพูดว่า

“เอ่อ เอามาลองดู” เป็นเช่นนี้เสมอ เขามีสำนวนภาษาการพูดการจาเป็นของตัวเอง เขามักไม่สั่งอะไรซ้ำๆ เขาคุยไม่มาก พูดไม่มาก และไม่อยู่นาน

“ชอบใครก็ชอบเลย ไม่ชอบใครก็ไม่ชอบเลย” นั่นคือบุคลิกอีกอย่างที่ผมรู้มาจากเพื่อน เขาจะมีเพื่อนไม่มากคนด้วยหรือเปล่า ก็ไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าเขาเป็นคนหนึ่งในประดาเพื่อนที่ตามตัวยากที่สุด ไม่ใช่เขาหยิ่ง เล่นตัว หรือเก็บตัว แต่ไม่มีใครรู้เวล่ำเวลานอนเวลาตื่นที่แท้จริงของเขาตะหาก

“ตื่นหรือนอน” คำถามแรกๆเมื่อโทรไปแล้วเขารับสาย หมายถึงเขาเพิ่งตื่น หรือกำลังจะเข้านอน และนั่นไม่ได้หมายถึงเวลาเช้าหรือเวลาค่ำด้วย แต่อาจจะเป็นเวลาเที่ยง ไม่เที่ยงวันก็เที่ยงคืน เพราะนั่นหากจะเป็นเวลานอนของเขาก็หมายถึงว่า ๒ วันล่วง หรือ ๔๘ ชั่วยามมาแล้วที่เขาไม่ได้นอน และถ้าหากว่านั่นคือเวลาที่ตื่นอยู่ของเขา ก็ไม่แน่ว่าอาจจะหมายถึงเขาเพิ่งจะตื่น หรือใกล้เวลานอนเต็มแก่ของเขาแล้ว

เขาเป็นมนุษย์ที่นอน ๑ วัน และตื่น ๒ วันเต็ม โดยเฉลี่ย มาเป็นเวลากว่า ๑๐ ปีแล้ว เขาบอกว่านับแต่เขาริเขียนเรื่องสั้นแล้วติดพันไปจนข้ามวันข้ามคืนอยู่ช่วงหนึ่ง ด้วยติดใจในอรรถรสของอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างหรืออะไรก็ตาม จากวันนั้นมาวันนี้ เขาจึง “เดินข้ามคืน” อยู่เสมอจนเป็นกิจวัตร แม้ว่าตอนนี้จะเปลี่ยนมาเขียนแต่บทกวีเป็นหลัก แต่ก็ยังตื่นและนอนไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือนอยู่เหมือนเดิม (ยกเว้นเวลาไปเที่ยวค้างอ้างแรมต่างจังหวัดเขาจะตื่นจะนอนเหมือนคนปกติ)

“โทรมาทำไมวะป่านนี้ กูจะนอน”

“อ้าว แล้วใครจะรู้ว่ามึงตื่นหรือนอนวะ”

“จะนอนแล้วโว้ย” นั่นหมายความว่าไม่รู้อีกเมื่อไรที่จะติดต่อเขาได้ นัดเจอะเจอกันได้อีกตอนไหน

ว่ากันว่าบ่อยครั้งเขาจะเป็นคนขี้หงุดหงิด อารมณ์เสียง่าย ครั้งหนึ่งเขาแค่ขัดคอกับเพื่อนนักเขียนคนหนึ่ง เขาไม่พูดไม่จากันเลย ตลอด ๒ วันที่ไปเที่ยวเกาะด้วยกัน หรือกับเพื่อนกวีและนักเขียนอีกคนที่อยู่บ้านใกล้กันคนละไม่กี่ฟากถนนก็ไม่เคยแวะเวียนไปหากันเลย เพียงแค่ไม่มีอารมณ์จะพูดคุย แฟนเพื่อนอีกคนตั้งข้อสังเกตว่าคนที่มีสัมมาอาชีพอย่างเขานั้นเป็นคนเหลี่ยมจัดหรือเปล่า หากแต่เพื่อนเราบางคนกลับบอกว่าเขาออกจะใสซื่อบริสุทธิ์แบบเด็กๆ อย่างนั้น อย่างไรก็ตาม บทกวีหลายบทของเขากลับโรแมนติ๊กโรแมนติก เขาน่าจะได้รับอีกสักฉายาว่า “กวีโรแมนติ๊คซึ่ม” ด้วยซ้ำไป

เขาเขียนบทกวีเกี่ยวแก่ผู้หญิง สะท้อนโลกย์ ชีวิต สัจจะ ปรัชญา อารมณ์ ความรู้สึกนึกคิดของชายหญิง มนุษย์ และสังคม ก็เหมือนกับใครที่เขียนบทกวีทำนองนี้ แต่เขาเขียนเยอะเขียนมาก นับเป็นเรื่องสัมพันธภาพและเรื่องจริงที่เราไม่อาจปฏิเสธได้ ไม่ต้องสงสัย เขาเป็น “กวีอีโรติค” ได้แน่นอน

ล่วงล้ำไปเรื่องส่วนตัว ทราบว่าเขาเคยมีกิ๊กหลายคน ครั้งหนึ่ง มีประจักษ์พยาน เขาจะมีชื่อสร้อยห้อยท้าย ธารเมฆ (เกาะยอ) ธารเมฆ สิรินยา ฯลฯ นั่นหมายถึง ช่วงเวลานั้นเขากำลังพัวพันอยู่กับสาวๆคนใดคนหนึ่งแถบนั้นหรือนามนั้น หากแต่ตอนหลังมาเขาใช้นาม ธารเมฆ เฉยๆ นัยว่าไม่ผูกมัดผูกพันหรือเปล่า ไม่อาจรู้ รู้แต่ว่าปัจจุบันนี้เขาก็ยังคบใครอีกบางคนอยู่

เขาไม่ชอบอะไรที่ซ้ำๆจำเจ ดาดๆ ชอบลองอะไรใหม่ๆ เขาพกพาบุหรี่ยี่ห้อแปลกๆ หอมๆไม่ซ้ำมาฝาก นานๆถึงควักบุหรี่มาสูบสักตัว จับด้วยปลายนิ้ว อ้อยสร้อย สูบไม่ถึงครึ่งมวนก็มักวางไว้

อ้อยสร้อย ละเมียดละไม เร้นลึก ในอารมณ์ แปลกต่าง เหมือนบทกวีของเขา

ไม่ได้อารมณ์จริงๆเขาจะไม่เขียนอะไร บทกวีบางชิ้นเขาเขียนลงกระดาษทิชชู่ ก่อนจะผ่านไปลงที่หน้านิตยสาร

(๒) ก่อนจะได้เดินทางมาสู่การรวมเล่มในชื่อ “ละไมหมอกพร่างพิภพพนาวัน” บทกวีคัดสรรในรอบ ๑๕ ปี นับแต่บทกวีชิ้นแรกเมื่อปี ๒๕๓๕ ที่นิตยสารDECADE บทกวีในช่วงแรกของเขาเขียนยาวๆบ้าง ลงตีพิมพ์ที่เนชั่นสุดสัปดาห์ สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ ฐานสัปดาห์วิจารณ์ จุดประกายวรรณกรรมกรุงเทพธุรกิจ ไรเตอร์ ประชาไท ศรีสยาม เทรนดี้แมน ฯลฯ กระทั่งต่อมาเขาเขียนบทกวีสั้นๆ และท้ายที่สุดที่เขาไม่ได้ส่งไปที่ไหนอีกเลยในช่วง ๑๐ ปีให้หลัง นอกจากมติชนสุดสัปดาห์

เราจึงแอบตั้งฉายาให้เขาอีกหนึ่งว่า “กวีมติชน”

เราเคยขอให้เขาเขียนอะไรยาวๆ เป็นคอลัมน์ประจำในนิตยสารทำมือรายเดือนฉบับหนึ่งที่เราทำกันอยู่ เกี่ยวกับเรื่องราวของ “พุทธศิลป์” ซึ่งเขาพอจะเป็นเกจิสัมมาชีพในด้านนี้อยู่บ้าง เขาตกปากรับคำว่าจะลองดู แล้ววันหนึ่งเขาก็เอาต้นฉบับเกี่ยวกับเพลงในชื่อว่า “ในวันที่ยังเลวเกินไป” มายื่นให้ เราได้แต่ทำหน้าแห้งๆ

ศิลปินก็อย่างนี้ เราก็ได้แต่หวังว่าในการขอให้เขาเขียนคอลัมน์ หรืออะไรที่มันยาวๆบ้างต่อไป เขาคงจะเขียนเรื่องหนัง เรื่องของเก่าของเก็บ เรื่องสาวๆ ฯลฯ  ที่เขาคลุกคลีอยู่กับมันมาให้เป็นของกำนัลอีก เหตุผลเพราะเราก็ชอบของแปลกแตกต่างไม่เหมือนชาวบ้านเค้าอยู่เหมือนกัน (และเราก็ไม่ชอบขู่เข็ญบังคับใครเสียด้วย)

น่ายินดี เขายินดีที่จะมอบบทกวีคัดสรรมาให้เรา และเราก็ยินดีที่ได้คัดสรรบทกวีของเขา

(๓) ว่าไปแล้วเขามีความเป็นส่วนตัวที่ยาวนานกว่าใครเพื่อนเขา มีเวลาตื่นรู้ก็ยาวนานกว่าใครเพื่อนเขา ส่วนอะไรอื่นจะยาวกว่าใครเพื่อนเขาอีกหรือไม่ เรื่องนั้นเราไม่ขอรับรู้ (ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอนาคต หรือเรื่องวิสัยทัศน์ก็ตาม) รู้แต่ว่าบนเส้นทางการเขียนบทกวีที่ยาวและนานนั้น เขาเลือกที่จะเขียนบทกวีสั้นๆ และจะเขียนต่อๆไปอีกยาวนาน...

ในยุคสมัยที่ผู้คนไม่มีเวลาที่จะอยู่กับอะไรทำอะไรได้นานๆ ที่ดูเหมือนว่านอกเหนือไปจากการดิ้นรนทำมาหากิน จึงมิพักพูดถึงการเสพสร้างสืบสรรค์วรรณศิลป์นั้น ดังนั้นอะไรที่เป็นของสำเร็จรูป สั้นๆ และง่ายๆ ดูเหมือนจะเป็นที่นิยม และเหมาะสมกับยุคสมัยเช่นนี้อยู่ไม่น้อย

แห่งยุคสมัยที่ผู้คนในเมืองล้วนแล้วแต่เร่งรีบ เร่งรุด และเร่งรัดกันทำอะไรต่อมิอะไรเช่นนี้ มีชายหนุ่มคนหนึ่งยังเฉื่อยเนือยอ้อยสร้อยอยู่ในโลกอันลึกลับและหับห้องของเขา ไม่รีบร้อน กรอง กลั่น และนำบางสิ่งนั้นมาบรรณาการส่งถึงกันสม่ำเสมอ ตลอดระยะเวลากว่า ๑๕ ปีที่ผ่านมาบนถนนสายนี้ที่ทอดยาวออกไป

อย่ารู้จักเขามากไปกว่านี้เลย อยากรู้จักเขามากไปกว่านี้ อ่านบทกวีของเขาดีกว่า...

บรรณาธิการ สำนักพิมพ์ ควน ป่า นา เล

หมายเหตุ พบกับรวมบทกวีคัดสรรในรอบ ๑๕ ปี "ละไมหมอกพร่างพิภพพนาวัน" ของกวีหนุ่ม "ธารเมฆ" โดยสำนักพิมพ์ ควน ป่า นา เล เร็วๆนี้...

สนใจ ติดต่อ ควน ป่า นา เล kpnl_book@yahoo.com

ขอบคุณครับ/บก.