ก๊วนปาร์ตี้ [ BOOK Party Gang ]

พิเชฐอาจจะมองโลกในแง่ร้ายไปหน่อย (ตัวดำแล้วใจยังดำอีกด้วย)

การจะมีช่อฯหรือไม่มีช่อฯ เข้าใจได้ไม่ยากหรอกว่าไม่เกี่ยวกับการก่อเกิดของนักเขียน เพราะโดยธรรมชาติ มารดาแห่งนักเขียนมีอยู่ทุกหนแห่ง ต่อให้ไม่มีพื้นที่ในหน้านิตยสาร หนังสือ นักเขียนก็ก่อเกิดขึ้นมาได้...ช่อฯหรือพื้นที่เรื่องสั้นอื่นๆก็ทำหน้าที่ไม่ต่างกัน ส่วนใครจะ "เกิด" เก่ง ผลิตลูกได้มากกว่ากัน ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะมีพลังมากน้อยที่จะให้ "พ่อ" ซึ่งก็คือ สังคม มาสังวาสกับ "แม่" ซึ่งก็คือพลังสร้างสรรค์ในตัวมนุษย์ เกิด "ลูก" ซึ่งก็คือนักเขียน แตลูกที่ว่าจะขี้ริ้ว หล่อเหลา สวยงาม ดำ ขาว ก็ขึ้นอยู่กับอีกหลายปัจจัย

สมัยมีช่อฯ ก็มีนักเขียนอีกมากที่ก่อเกิดขึ้นโดยไม่ได้ผ่านเกิดจากสนามแห่งนี้

ครั้นมาถึงสมัยนี้ การมีช่อฯหรือ ราหูฯ หรือ อื่นๆ ก็ไม่มีใครบอกได้หรอกว่าจะมีส่วนมาสร้างความคึกคักหรือสร้างสิ่งดีๆให้เกิดกับวงการวรรณกรรม คนที่ฝากความหวังอาจจะมีภาพประทับบางอย่าง มีอารมณ์ถวิลหาบางอย่าง แต่ก็มีอีกไม่น้อยที่ไม่ได้คาดหวัง และไม่ได้คิดว่า ช่อฯจะเป็นเทพเจ้ามาจุติ ชูบชีวิตวงการวรรณกรรม เพราะ ณ วันนี้เรายังไม่เห็นด้วยซ้ำว่าหน้าตาของช่อฯ ยุคใหม่จะเป็นอย่างไร แต่ก็มีคนตีตนไปก่อนไข้เสียแล้ว

"อ้ายตัวร้าย" ยังมีอีกมากที่ซ่อนตัวอยู่ ไม่แน่ว่าหนึ่งในนั้นอาจจะมีนักวิจารณ์ก็ด้วยก็ได้ (หรืออาจจะรวมไปถึงกรรมการซีไรต์ก็ได้-ฮา)

ที้แน่ๆ มีสิ่งหนึ่งที่ช่อฯ มีแล้วที่อื่นไม่มี ได้แก่กระบวนการสร้างบรรยากาศของการพบปะแลกเปลี่ยน ชื่นชม วิวาทะ หรือการสร้างโอกาสให้คนที่มีหัวใจเดียวกันได้มาพบกันอย่างมีพลัง (ดังที่หลายคนบอกว่า อำนาจของวรรณกรรม) แม้จะไม่ใช่ดีที่สุดแต่ก็เรียกได้ว่ามากที่สุดในบรรดาสนามเรื่องสั้นที่มีอยู่ เรืองนี้คนที่ไม่ได้เข้าไปสัมผัสบรรยากาศนั้นไม่อาจเข้าใจได้

เลิกเรียกร้องต่อช่อฯ แล้วกลับมาอยู่เคียงข้างกันและกัน ช่วยกันทำงานในหน้าที่ของตนให้ดีที่สุดเถอะ

สงสัยพิเชฐอาจจะต้องตั้ง "สติ" ทบทวน"ท่าที"ตัวเองบ้างล่ะว่า การเขียนลักษณะนี้สุดท้ายส่งผลต่อการเตือนสติคนอื่นหรือเปล่า...

ผมมีอะไรสงสัยหลายๆอย่างนะ อยากใช้พื้นที่สาธารณะแห่งนี้แลกเปลี่ยนกับคุณ เช่น การวางท่าทีของเราในลักษณะที่ยืนอยู่เหนือคนอื่นแล้วก็ใช้ทัศนะหรือพื้นที่สาธารณะสำแดง "ความรู้" ของตนเฉกเช่น อาจารย์ที่ใช้ทฤษฎีผสมมุมมองของตนสั่งสอนศิษย์ การสถาปนาความรู้...หรือทัศนะบางอย่าง และเลือกที่จะเล่นบทที่เป็นผู้รู้ ยึดกุมความรู้นั้นไว้ ซึ่งไม่มีใครปฎิเสธได้ว่าความรู้นั้นถูกหรือผิด (เพราะเรื่องเช่นนี้มันมีเงื่อนไขปัจจัยที่พร้อมจะแปรเปลี่ยน ยังไม่พักเอ่ยถึงฐานประสบการณ์ที่แตกต่าง) การปะทะกันทางความคิด ความเชื่อ ความรู้ จึงเกิดขึ้นได้เสมอ แต่การปะทะกันแล้วจะทำให้เกิดบรรยากาศที่สร้างสรรค์ ผมว่าวงการเรามีลักษณะเช่นนี้น้อยเหลือเกิน เราจะพบแต่การเล่นบทผู้รู้ หรือการเลือกที่จะโยนระเบิดแล้วก็ถอยหลังกลับไปยืนหัวเราะ หรือไม่ก็เข้าไปยึดกุมพื้นที่สาธารณะ สร้างอำนาจในเชิงการเผยแพร่ความรู้นั้นๆกับองค์กรหรือช่องทางต่างๆเท่าที่จะเข้าไปแสวงหาได้ สุดท้ายเราก็กลายเป็นการสถาปนาความรู้นั้นๆขึ้นมา กลายเป็นผู้มีอำนาจในทางสาธารณะ และที่สุดก็อาจเป็นอาการจิตเภทประเภทหนึ่งเหมือนกันที่หลงอยู่ใน "หัวโขน" ที่ตัวเองสมมุติ เพราะเมื่อไรที่เรากล้าประกาศความเชื่อหรือความรู้นั้นออกมา มันก็ยังมีคนไม่เห็นด้วยหรืออาจจะยืนหัวเราะเยาะในความโง่เขลาของเราอยู่ก็ได้ ความรู้ ความจริง คงไม่มีอะไรแข็งทื่อตายตัว เป็นลูกกลมๆที่จะประกาศคุณลักษณะของมันออกมาได้ เท่าที่จะทำได้ เราจึงมักใช้ท่าทีในลักษณะแลกเปลี่ยนความรู้ ในลักษณะที่ต่างคนต่างยืนเสมอกัน ไม่มีใครสำแดงตนว่า "รู้" กว่าใคร ซึ่งน่าจะเป็นการเตือน "สติ" กันได้มากกว่ามิใช่หรือ

ผมไม่ได้ว่าพิเชฐนะ(แต่ถ้าคุณจะกินปูนร้อนท้องบ้างก็ไม่เป็นไร-ฮา)

อีกอย่าง เนื้อหาที่จะกระตุ้นหรือหนุนให้วงการวรรณกรรมยกระดับขึ้นที่จะนำมาเขียน อันที่จริงก็มีอีกมาก มีเรื่องดีๆอีกเยอะที่ยังไม่มีใครหยิบมาเขียน แต่เราก็ชอบที่จะเขียนถึงกันและกันตามกระแส ดูตามข่าวที่ไหลเข้าถึงกันรายวัน จะแตกต่างก็ตรงที่มุมมองที่มีต่อเรื่องนั้นๆ ผมว่าบรรยากาศแบบนี้โครตน่าเบื่อเลยว่ะ  ลองมาหาอะไรทำที่หลุดไปจากวังวนพวกนี้บ้างดีหรือไม่

อย่าห่วง "จสุคาม" เลย เขาผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายร่นแล้ว ห่วง "จตุเชฐ" น่าจะดีกว่าพักหลังมีคนเขานิมนต์ไปปลุกเสกหลายที่หลายรุ่นเหลือเกิน

เท่าที่ผมอ่านนะ ไม่เห้นว่าพิเชฐจะใจดำตรงไหนนะ-ถึงแม้ว่าเขาจะตัวดำ (แต่ก็ดำออกจะดาร์ก ทอล แอนด์แฮนซั่มอยู่...๕๕) แต่ถ้าพู่กันบอกว่าออกจะมองโลกในแง่ร้ายสักหน่อยนั้น ผมว่า...ไม่รู้สิ คำว่าสักหน่อยนี่มัน...มากนะ ผิดโผนด้วย

เรื่องที่พิเชฐเขียน คือ ข้อคิดจากการกลับมาของนิตยสารช่อการะเกด ดูจากหัวข้อก็พอกล้อมแกล้ม -หาใช่เรื่องใจร้าย(ตัวดำ)ไปโน่น

เอาล่ะ ในเมื่อช่อการะเกดกลับมา มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เราจะไปแอนตี้แอนตังอะไรนี่ บก.สุชาติเองแกก็คงกลับมาในลักษณะเชื่อมๆ ส่งไม้ผลัดไปให้ดอนเวียง กับ เช็คซึ่งเค้าก็เป็นคนวรรณกรรมที่มีทั้งไฟและศักยภาพ ในการสร้างพื้นที่-บางอย่างให้กับแวดวงการเขียนการอ่าน

เราต้องไม่ลืมว่า ถึงแม้นักเขียนไม่ได้เกิดจากช่อการะเกด อีกทั้งนั้น แต่ช่อการะเกดมันก็มีความหมายในเชิงอะไรที่มากกว่า การเกิดของนักเขียน หรือการเกิดขึ้นของนิตยสารฉบับหนึ่ง

เหมือนกับการเกิดของอะไรต่อมิอะไร ที่เป็นไปตามยุคสมัยของมัน

ไม่แปลกที่นักเขียนจะมีจะเกิดมาตามยุค ตั้งแต่ยุคสุภาพบุรุษ มาจนถึง ก๊วนปาร์ตี้

อะไรล่ะคือเครื่องหมายของคำว่า สร้างสรรค์ หากว่าเรากำลังพูดกันอยู่ถึงเรื่อง สร้างสรรค์ เราก็ไม่ควรพูดไปถึง จตุคาม ไม่ใช่หรือ

ไม่มีใครถูกใครผิด(ถนัด)หรอก หากเราจะพูดถึงเรื่องจตุคามในเชิงสร้างสรรค์ หรือพูดเชิงสร้างสรรค์ในเรื่องจตุคาม

ที่พิเชฐพูดถึง การกลับมาของช่อฯ ก็ไม่ผิด (ในฐานะนักวิจารณ์) ที่พู่กันจะพูดถึงเรื่องไม่สร้างสรรค์ (ในฐานะนักวิจารณ์) ที่ปราศจากอคติ และร้อนตัว

ไม่ง่ายนักหรอกที่จะตั้งตนเป็น ผู้รู้ ในแวดวงวรรณกรรม เพราะเราต่างก็มีดีกันคนละแบบคนละอย่าง แต่ ไม่ใช่ถือดี ถือดาบ หรือถือโทษกัน

พิเชฐทำหน้าที่ของพิเชฐ พู่กันทำหน้าที่ของพู่กัน ร่วมกันสร้างสรรค์ มิใช่ทำลาย...

ผมอ่านความคิดคุณพู่กันแล้ว โดยเครื่องทรงดูเหมือนจะเข้าท่า แต่ไป ๆ มา ๆ เหมือนจะขัดแย้งกันเองทางความคิด
ถอยหลังก็ไม่ได้ เดินหน้าก็ไม่ไปอยู่หลายจุด

คุณพู่กันบอกว่า...

"...ที้แน่ๆ มีสิ่งหนึ่งที่ช่อฯ มีแล้วที่อื่นไม่มี ได้แก่กระบวนการสร้างบรรยากาศของการพบปะแลกเปลี่ยน ชื่นชม วิวาทะ หรือการสร้างโอกาสให้คนที่มีหัวใจเดียวกันได้มาพบกันอย่างมีพลัง..."

ผมอยากรู้ว่าบทความของพิเชฐชิ้นนี้
เป็นหนึ่งในกระบวนการแลกเปลี่ยน วิวาทะ ที่เนื่องมาจากช่อการะเกดที่คุณให้ราคาไว้หรือไม่...

หรือคุณไม่ได้มองว่ามันสร้างสรรค์อะไรเลย - ไม่มีราคาค่างวดเลย

กระบวนการสร้างสรรค์ต้องเกิดขึ้นภายในการชุมนุมช่างวรรณกรรม หรือผ่านบทความในนิตยสารช่อ หรือ ในวงนักเขียนศิษย์เก่าช่อเท่านั้นหรือ

ถ้าเช่นนั้น ผมเห็นว่าคุณควรจะตั้ง "สติ"
หรือมากกว่านั้น คือต้องตั้ง "คติ" กันใหม่
ไม่ให้มี "อคติ" ต่อพิเชฐหรือบทความนี้จนเกินไป

และการที่คุณพู่กันติงเรื่อง "...การวางท่าทีของเราในลักษณะที่ยืนอยู่เหนือคนอื่นแล้วก็ใช้ทัศนะหรือพื้นที่สาธารณะสำแดง "ความรู้" ของตน"

จำเพาะต่อบทความชิ้นนี้ ผมไม่เห็นว่าผู้เขียนวางท่าทีแบบนั้นอย่างชัดแจ้ง จนปิดกั้นทัศนะแบบอื่น หรือเบียดบังไม่ให้มายืนอยู่ในแถวเดียวกัน ผมไม่รู้สึก...

(ซึ่งอันนี้คุณพู่กันก็ออกตัวไว้เก๋แล้วในเรื่องกินปูนร้อนท้อง)

แต่ผมมองเห็นข้อขัดแย้งในความคิดบางประการของคุณพู่กันต่อว่า

ธรรมชาติของคนเรานั้น หากเชื่อว่าตนไม่ได้เหนือกว่าคนอื่น หรือตนด้อยกว่าคนอื่นตลอดเวลา ทั้งเรื่องความรู้ ความคิด
เขาคนนั้นจะกล้าสำแดงทัศนะหรือตัวตนในพื้นที่สาธารณะล่ะหรือ
มันก็คงต้องหมกตัวเองอยู่แต่ในห้อง หรือจะถกเถียงแสดงทัศนะกับใคร ก็ทำได้เพียงสองสามน้ำแล้วล่าถอยไป ด้วยความรู้สึกว่า เออ..ตูโง่เอง ก็เท่านั้น

และปฏิเสธได้หรือว่า ความเห็นของคุณพู่กันต่อบทความของพิเชฐชิ้นนี้ ไม่ได้"ยืนอยู่เหนือคนอื่น" ไม่ได้ยืนอยู่เหนือพิเชฐ

หรือว่ามันมีข้อยกเว้นอะไร...

มีประโยชน์ครับ

พิเชฐเอ้ย... ยังติดอ่างอยู่มั้ย...

กร๊ากส์

เอาละจุ้ยๆ