บทความ
เหรียญอัศวินฝรั่งเศส แดนอรัญ นักเขียนไทย
วันพุธที่ 24 ธันวาคม 2551
เหรียญอัศวินฝรั่งเศส แดนอรัญ นักเขียนไทย
“เฉพาะเรื่องสั้นขนาดยาวชื่ออสรพิษ เล่มเดียว ยอดพิมพ์ขายในยุโรปประมาณ 100,000 เล่ม”
แดน อรัญ แสงทอง บอกความเป็นไปของวรรณกรรมที่ตนสร้างสรรค์ ท่ามกลางเสียงนกเริงร้อง และเสียงเด็กนักเรียนกว่าร้อย ที่เข้ามาเยี่ยมชมพระราชวังบ้านปืน อำเภอเมือง จังหวัดเพชรบุรี
เรา พบแดนอรัญ แสงทอง ในพระราชวังบ้านปืนด้วยเงื่อนไขง่ายๆ ว่า แดนอรัญไม่มีความสุขในการอยู่ในเมือง อีกทั้งไม่ปรารถนาพบพานผู้คนมากหน้า หลายตา ยิ่งการให้สัมภาษณ์ด้วยแล้ว ยิ่งเป็นเรื่องยาก
แต่ด้วยน้ำใจของเจ้าของบรรณาธิการสำนักพิมพ์สามัญชน ผู้จัดพิมพ์ ผลงานของแดนอรัญ แสงทอง เรื่องการพบปะจึงกลายเป็นไปตามวาดหวัง
แดน อรัญ แสงทอง นามจริงคือ เสน่ห์ สังข์สุข ผลงานกำลังเป็นที่ชื่นชอบของนักอ่านชาวยุโรปในนาม 'Saneh Sangsuk' ไม่เว้นแม้แต่โฆเซ มูรินโญ อดีตผู้จัดการทีมเชลซีอันลือลั่น
เหนือ จากความชื่นชอบแล้ว กระทรวงวัฒนธรรมฝรั่งเศส ยังมอบอิสริยาภรณ์ ชั้นอัศวิน (Chevalier De L'Ordre Des Arts Des Lettres) ประดับเกียรติให้อีกด้วย เกียรตินี้มอบให้พร้อมกับบ็อบ ดีแลนด์ อัจฉริยะแห่งวงการดนตรีโลก
แดน อรัญ แสงทอง เป็นชาวเพชรบุรี เกิดเมื่อปี พ.ศ. 2500 วัยเยาว์ เป็นเด็กวัดยาง อำเภอเมือง อยู่ในความดูแลของพระอาจารย์อิน อินฺทโชโต ซึ่งเป็นพระอาจารย์ผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ เป็นที่เคารพของชาวเพชรบุรี
การ ศึกษาขั้นสุดท้าย จบวรรณคดีอังกฤษ จากมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร เคยเป็นล่ามให้กับ USAID (United States Agency for International Development) เคยทำสำนักพิมพ์ แปลหนังสือมาหลายเล่ม
ก่อนที่จะมาเขียนหนังสืออย่างจริงจัง
ผลงานของแดนอรัญ แสงทอง มีทั้งเรื่องแปล เรื่องสั้นและนวนิยาย
นวนิยาย เรื่องสร้างชื่ออันดับแรกคือ เงาสีขาว จัดพิมพ์ออกมาเมื่อ พ.ศ. 2536 เสมือนเป็นปรากฏการณ์เล็กๆ ในวงการวรรณกรรมไทย เมื่อเงาสีขาวถูกปฏิเสธจากคณะกรรมการพิจารณารางวัลซีไรต์
แล้วก็หายไปจากแผงอย่างเงียบๆ
เงา ความทรงจำของแดนอรัญต่อนิยายของตนคือ “เงาสีขาวเป็นงานที่ได้รับการสาปแช่ง ด่าทอ เสียดสี เยาะเย้ย ถากถาง ประณาม โห่ฮา ป่าเถื่อน รู้สึกว่าคณะกรรมการรางวัลซีไรต์จะไม่เอา ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
เพราะงานก็ได้แปลเป็นภาษาฝรั่งเศส แล้วก็แปลเป็นสเปน”
น้ำเสียงนั้นแม้จะดุดัน แต่ก็มีพลังแห่งความรัก และความเข้าในปรากฏการณ์
เงา สีขาวที่ไม่ได้รางวัลใดๆในวงวรรณกรรมไทย และไม่ได้รับความสนใจของนักอ่านไทย แต่กลับได้รับการแปลเป็นภาษาฝรั่งเศส สเปน และภาษาอังกฤษ
ชะตา กรรมของเงาสีขาว “เมื่อพิมพ์ออกไปครั้งแรก ปรากฏว่าไม่มีใครสนใจเลย มีอยู่วันหนึ่งผมได้รับโทรศัพท์จากชาวต่างชาติ เป็นคุณมาร์แซล บารัง แกอ่านภาษาไทยได้ แกบอกว่าขอแปลเป็นภาษาฝรั่งเศส” แดน-อรัญบอก
เมื่อ แปลเป็นภาษาฝรั่งเศสแล้ว “กลายเป็นวรรณกรรมเล่มหนาเตอะ ผมว่าไม่น่าจะมีคนอ่านกัน แต่ปรากฏว่ามีคนอ่านพอสมควร แล้วก็ได้รับการแปลเป็นภาษาสเปน”
เมื่อนวนิยายเรื่องเงาสีขาวกรุยทางไปก่อนแล้ว ต่อมาเรื่องสั้นชื่ออสรพิษก็เดินตามสู่ตลาดโลกอีก 1 เรื่อง
เรื่อง สั้นเรื่องนี้ “ขั้นแรกเป็นภาษาอังกฤษลงในบางกอกโพสต์ แล้วแปลเป็นภาษาฝรั่งเศส โปรตุเกส กรีซ กาตาลัน เยอรมัน อิตาเลียนเยอะแยะไปหมด”
จำนวน ประเทศที่เพิ่มขึ้น หมายถึงการยอมรับของนักอ่านประเทศนั้นๆ แล้วเส้นทางของต้นฉบับเล่า เดินทางไปต่างประเทศได้อย่างไร แดนอรัญบอกว่า มาร์แซล บารัง เป็นคนส่งต้นฉบับไปให้สำนักพิมพ์ใหญ่ๆ ในฝรั่งเศสอ่าน
สำนักพิมพ์ที่ตอบรับคือ เลอเซย ซึ่งเป็นสำนักพิมพ์ใหญ่เป็นอันดับ
สองของฝรั่งเศส
“แรกๆ เขามีความลังเลอยู่บ้าง เพราะผมไม่เป็นที่รู้จักเลย มิหนำซ้ำในสังคมไทยผมยังโดนด่าแหลกลาญ สำนักพิมพ์เลอเซยยึกยักอยู่พักหนึ่งก็จัดพิมพ์ออกมา เข้าใจว่าขายไม่ค่อยดีนัก ผมก็ได้ตังค์ใช้เป็นเงินฟรังก์”
ความ เป็นมาของเรื่องสั้น อสรพิษ แดนอรัญบอกว่า อยู่มาวันหนึ่งมาร์แซล บารัง ขอให้เขียนเรื่องสั้นเรื่องหนึ่ง “ถ้าเขียนได้ให้ตังค์ใช้สามพันบาท ผมก็ไม่มีเวลาคิดอะไรเลย เขียนเรื่องอสรพิษออกมา
เมื่อ คุณมาร์แซลอ่านแล้ว เขาก็ลงมือแปลเป็นภาษาอังกฤษทันทีเลย แล้วเอาไปขายให้บางกอกโพสต์ จากบางกอกโพสต์แล้วแปลเป็นภาษาฝรั่งเศส แล้วส่งไปให้สำนักพิมพ์เลอเซย ปรากฏว่าเลอเซยพิมพ์ออกมาในขณะที่ผมไม่ทันตั้งตัวเลย”
แล้ว มันก็พิมพ์ซ้ำอยู่สองสามครั้ง “ครั้งหนึ่งประมาณ 7,000 ถึง 10,000 เล่ม ยอดขายเฉพาะเรื่องเดียวนี้หลายหมื่นเล่มในฝรั่งเศส และเขายังมีเวอร์ชั่นทำให้ตัวอักษรโตเท่าหัวนิ้วก้อยด้วย เพื่อให้คนมีปัญหาทางสายตาอ่านสบายๆ”
ความ สำเร็จในผลงาน “สำหรับการตอบรับของชาวต่างชาติ ผมว่ามันเป็นความสำเร็จที่น่าละอาย เพราะเรื่องมันขังอยู่ในหัวผมอยู่ประมาณ 20 ปี แล้วผมก็ไม่ได้เขียนเสียที
พอดีไม่มีตังค์ใช้ แล้วมาร์แซลโทร.มาขอเรื่องนั่นละ ถึงจะเขียนมันออกมา”
ราก ฐานการเขียนทั้งหมด แดนอรัญยอมรับว่ามาจากการอ่าน ตอนเด็กๆอ่านหนังสือแปลอย่างสมบัติพระศุลี ซึ่งแปลมาจาก KING SOLOMON'S MINES ผลงานของเซอร์เฮนรี ไรเดอร์ แฮกการ์ด
“ผม อ่านแล้วก็ตื่นเต้นมาก โตขึ้นมาหน่อยก็เติมฝันจากนิตยสาร และความฝันที่จะเป็นนักเขียนของผมมาจากการอ่านนิตยสารฟ้าเมืองไทยของอาจินต์ ปัญจพรรค์ สังคมฟ้าเมืองไทยเป็นสังคมที่ให้เกียรตินักเขียน ซึ่งผมว่าหนังสืออื่นๆไม่มี ผมอ่านฟ้าเมืองไทยค่อนข้างมาก เป็นจุดที่หล่อเลี้ยงความคิด ความฝัน”
นอก จากนั้น ก็มีนิตยสารบางกอก และจักรวาลที่ “พนมเทียน” ทำ ส่วนหนังสือนวนิยาย เรื่องสั้นก็อ่านมาก เป็นต้นว่า เมาคลีลูกหมาป่า เรื่องนี้ อ่านเหมือนต้องมนต์ และได้อ่านกามนิตวาสิฏฐี ฉบับสมบูรณ์
เมื่อ สัก 20 ปีมานี้ “ผมอ่านหนังสือ 100 ปีแห่งความโดดเดี่ยว ซึ่งแปลมาจาก One Hundred Years of Solitude ผลงานของกาเบรียล การ์เซีย มาร์เควซ ก็หลายหน อ่านมาดามโบวารี ของกุสตาฟ โฟลแบรต์ หลายหน แต่มาระยะหลังผมอ่านน้อยลง”
เมื่อ อ่านอย่างหนักแล้ว ภายหลัง “ผมอ่านน้อยลงมาก ผมยังมีหนังสือร้อยๆพันๆเล่มอยู่นะ แต่อ่านน้อยมาก หันไปอ่านประวัติพระป่า ศึกษาเรื่องพระป่าเยอะ และตรึกธรรมมาก ผมสนใจธรรมะมากขึ้นเพราะเห็นว่าเป็นภูมิธรรมอันยิ่งใหญ่
ผมตัดสินใจเดินพุทโธๆ ได้ครึ่งค่อนข้างวัน”
แดน อรัญศรัทธาธรรมรสและการปฏิบัติธรรมมาก “ทำไมมีคำกล่าวว่า พระพุทธองค์เป็นครูสอนเทวดาและมนุษย์ ก็เพราะมนุษย์ที่มีภาวะอย่างนั้นจะไม่ไปคิดชั่ว คิดร้าย ละโมบ เพราะจิตจะสงบ สะอาด”
นั่นเป็นแนวปฏิบัติตน สำหรับผลงานของแดนอรัญ เสียงสะท้อนกลับมาที่ได้ยินคือ “มีคนพูดว่า ผมเป็นนักเขียนระดับโลกที่ไม่มีใครรู้จัก”
น้ำเสียงนั้น...คล้ายมีรสขื่นระคนเย้ยหยันอยู่ในที.
ที่มา ไทยรัฐ
Relate topics
แจ้งลบหัวข้อ
จรดล