เขาและเรา (กรณีศึกษาด้ามขวานไทยประลัยกัลป์

โดย จู พเนจร on May,20 2008 23.18

เพราะใจเราเผาใจให้จำเจ็บใจเราเก็บใจจำมาช้ำหมองก็ใจเราอีกแหละชอบมาครอบครองโอ้ใจหมองก็ใจเราเผาไหม้ใจแต่ใจเขามิเคยจำย่ำและหยาบสันติภาพดูเหมือนว่าต่างคว้าไขว่ลอบและกัดก็ดำเกิงดั่งเพลิงไฟบุญและบาปก็อ้างไว้พอได้ทำเราสิซ่อนน้ำตาอันปร่าขมเขาขย่มไล่ล่าดาหน้าย่ำเราด่าเขาวอยวอยถ่อยริยำเ

เพียงแค่เพียง

โดย จู พเนจร on May,17 2008 15.35

ขอเพียงที่ทางได้สร้างทำขอคำถ้อยคำสักหนึ่งเสียงขอใจเพียงพอแล้วก็เพียงเดินเลี่ยงออกมาอีกครานึงฝากความทรงจำไว้รำลึกค่อยๆตรองตรึกสักเสี้ยวกึ่งไม่คิดคาดหวังนั่งรำพึงฝากรอยเท้าหนึ่งในผืนทรายก่อนสายลมพรมพัดสะบัดพลิ้วประปรอยปลิวแผ่วๆแล้วลับหายไม่เคยคิดไหวติงนิ่งดูดายเพียงสบายสบายย่าง

การรินไหลใดรู้จบ (กรณีศึกษาการอพยพข้ามแคว้นของแรงงานเพื่อนบ้าน)

โดย จู พเนจร on May,16 2008 21.38

การรินไหลใดรู้จบเปรียบชีวินรินไหลข้ามไทแคว้นมาสู่แดนเสรีที่สถานมาจากความร้าวแรกหรือแหลกราญจากเรือนบ้านเคหาวนาดรมาสู่ความใหม่แปลกความแตกต่างมาเหยียบย่างต่างหาอุทาหรณ์มาเถอะมาแต่งแต้มมาแรมรอนไหว้ขอพรวอนไหว้เมื่อได้มาอาจบางทีแตกต่าง บางอย่างใช่เป็นอย่างไรในเร้นลึกรู้สึกรู้สาอาจบางอย่างอีกบ

สะเทือนไหวในใจเรา (กรณีศึกษาภัยพิบัติที่เกิดขึ้นทั่วทุกระแหงแห่งโลก)

โดย จู พเนจร on May,13 2008 23.42

สะเทือนไหวในใจเราฉันอ่อนโยนให้เธอเสมอว่าแม้นการฆ่าคือหมายว่ากลายผันใครจะเห็นใจใครไม่สำคัญแต่ทุกวันโลกร้ายเกินหมายการณ์ด้วยเหตุผลกลใดไม่อาจรู้เราต่อสู้กับใครไม่อาจหาญมีแตกต่างเรื่องราวอันยาวนานเรารอนรานแตกยับกับอะไรอาจบางทีมีทางอันสร้างสมในสังคมสืบสานกาลสมัยอาจเป็นฉันและเธอเสมอไปที่จุด

บันทึก 100 วัน (10)

โดย Pookun on May,03 2008 12.30

29 เมษายน 2551เรานัดหมายบังอาเส็มไว้ที่มัสยิดห้วยโอน ตอนที่ไปถึงเจ้าหน้าที่จากกรมทรัพยากรน้ำภาค 8 มาถึงแล้วพื้นที่ ม.9 ของบังอาเส็มมีปัญหาน้ำเสีย ชุมชนเดือดร้อนมานานแล้ว ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร นึกถึงปัญหาน้ำที่เกิดในหมู่บ้านของผมทำให้เข้าใจหัวอกคนใช้น้ำด้วยกันถึงความทุกข์เราใช้เวลาพูดคุยกันไม่นา

บันทึก 100 วัน (9)

โดย Pookun on April,29 2008 18.00

27 เมษายน 2551

24 เมษายน 2551 สัมภาษณ์เจ้าหน้าที่ใหม่ มาสมัคร 14 คน รับคนได้เพียง 2-3 คน ผ่านรอบแรกเราคัดไว้ 5 คน ผมส่งต่อให้อ.พงค์เทพ คุยต่อ

เด็กรุ่นใหม่ส่วนใหญ่ความคิดอยู่ในกรอบ เหมาะที่จะทำงานในระบบมากกว่าที่จะมาฝ่าฟันกับงานที่จำเป็นต้องมีความมั่นใจ มั่นคงกับเป้าหมายที่มิใช่เพียงแค่ตัวเอง แถมถามความสนใจ ความฝันในชีวิต จำนวนหนึ่งตอบไม่ได้ ตอบได้แค่ว่าอยากได้งาน

25 เมษายน 2551 เดินทางไปสกลนคร มีโปรแกรมร่วมกับ 13 จังหวัดเรียนรู้ดูงานในพื้นที่ของเครือข่ายจ.สกลนคร

เราไปนั่งรออยู่ที่สุวรรณภูมิร่วม 3-4 ชั่วโมง กว่าเครื่องจะออก(ช้าไป 20 นาที) อากาศที่นั่นค่อนข้างหนาว หิวก็หิว ดีว่าเครื่องของ ppair มีบริการเลี้ยงข้าว เครื่องบินที่นี่มีขนาดเล็ก 60 ที่นั่ง ใช้เวลาเดินทางชั่วโมงเศษๆก็มาถึงสกลนคร

สามทุ่มเราก็มาถึง เดินออกมาจากเครื่อง พบตัวสนามบินที่นี่ออกแบบได้ดี โปร่งโล่ง โอ่โถง นำรูปแบบทางศิลปกรรมและวัตถุดิบท้องถิ่นมาประดับประดา ได้กลิ่นอายอิสาน (นึกถึงสนามบินหาดใหญ่-ไม่มีสิ่งใดส่อเค้าความเป็นภาคใต้ต้อนรับผู้มาเยือน) น่าเสียดายว่าอาจจะใช้งานได้ไม่เต็มที่นัก

มีเจ้าหน้าที่ของเครือจข่ายมารอรับ เราขึ้นรถสองคัน ขับไปนั่งคุยกันไป สกลนครใหญ่โตกว่าที่คิดมาก แถมทันสมัยน่าอยู่ การวางผังเมือง การออกแบบเมืองทำได้ยอดเยี่ยม บ้านเมืองดูสะอาด เงียบสงบ ประตูเมืองใหญ่โต นำเอารูปทรงสถาปัตยกรรมท้องถิ่นมาประยุกต์ สกลเป็นเมืองใหญ่ มี 18 อำเภอ ประชากรกว่า 1 ล้านคน มีสส.ได้ 5 คน(แน่นอนว่าต้องพรรคพลังประชาชน) ถนนกว้างขวาง รถไม่พลุกพล่าน ดูแล้วรองรับการเติบโตของเมืองได้ร่วม 10-20 ปี (สร้างถนนก่อนสร้างเมือง)

บันทึก 100 วัน (8)

โดย Pookun on April,28 2008 13.39

20 เมษายน 2551เจีย โทรมาเตือนว่างานเลี้ยงน้ำชาของผู้ใหญ่เบีย จะจัดในวันนี้ มีกิจกรรมไปตั้งแต่ช่วงกลางวันไปถึงกลางคืน ทีแรกลังเลว่าจะไม่ไป แต่คิดดูอีกที วันนี้ไม่ได้ทำอะไร(ตั้งใจว่าจะพัก) อีกอย่างไปคูหาใต้ก็เดินทางไม่ไกลเลยตัดสินใจใหม่อยากไปช่วยผู้ใหญ่ รู้จักพื้นที่ให้มากขึ้น ตอนไปเอ็กซ์ชวนพี่แป๋

บันทึกปากคำ จากบางห้วงขณะ .... !

โดย ...โดยคำ... on April,27 2008 23.43

บางขณะบางช่วงอารมณ์ล่วงสู่ความงามสงบสัปปายะแห่งกาลอันพานพบดังเลือนลบสรรพสิ่งลับทิ้งไปบางขณะบางช่วงอารมณ์ลวงสู่มายาสาไถยลาญทุกอย่างที่เห็นลุกเป็นไฟรนหัวใจร้อนเร่าเผาตัวตนบางหนรู้ในรู้อย่างผู้แจ้งบางคราวเหมือนโง่แกล้งไปทุกหนบางขณะละว่างวางกมลบางขณะสารวนแต่ครุ่นคิดฉันนั่ง

บันทึก 100 วัน (7)

โดย Pookun on April,16 2008 20.53

16 เมษายน 2551

ต้อนรับสงกรานต์ด้วยโรคคางทูม เกิดมาเพิ่งรู้จัก...มาเป็นเอาก็ตอนโตเป็นผู้ใหญ่นี่แหละ วันหยุดติดต่อกันหลายวันแทนที่จะได้พักผ่อนให้หนำใจ กลายเป็นว่าต้องมาทรมานกับอาการปวดกราม แถมทำท่ามีไข้หน่อยๆ กรามสองข้างบวมตุ่ย ดูเผินๆไม่มีใครรู้ นึกว่าอ้วน คางหนาเป็นชั้นๆ ที่ไหนได้...

ปีนี้ชีวิตเสียศูนย์จริงๆ ป่วยแล้วป่วยอีก

ฟื้นไข้รอบนี้ตั้งใจว่าจะฟิตร่างกายใหม่ ที่สำคัญฟิตจิตใจที่เสียสมดุลเสียด้วย ตั้งใจไว้เช่นนั้น

ก่อนสงกรานต์วันเดียว ออกไปกินสุกี้กับหมี 2 ครัว พ่อแม่ลูก ตะรอนหาร้านอาหารอิสาน ที่ไหนได้ ไปที่ไหนก็หยุดหมด สุดท้ายไปแวะที่โรบินสัน

ขากลับออกมาเห็นขบวนแห่สงกรานต์ มีทีท่าว่าครึกครื้นจนทนไม่ได้ เราจอดรถลงไปดู ขบวนแห่ปีนี้ลงทุนเป็นพิเศษ เทศบาลปิดถนน มีกิจกรรมหลากหลายต้อนรับผู้มาเยือน นัยว่าหาดใหญ่ปีนี้คึกคัก ยอดนักท่องเที่ยวจากต่างถิ่นทะลักเข้ามามากมายเป็นประวัติการณ์ น่าดีใจแทนบรรดาโรงแรม ร้านค้า ร้านอาหารที่พากันเฉาแห้งเหี่ยวอยู่นาน

ต้องขอบคุณหลายฝ่ายที่มีส่วนช่วยกัน ส่วนหนึ่งก็มีผลมาจากการจัด event แต่ละครั้งก็เรียกลูกค้าได้มาก(แม้จะมีคนด่าอยู่บ้าง ตามประสาจัดงานลักษณะนี้ก็มีคนได้ประโยชน์และเสียประโยชน์)ที่สำคัญเรียกความมั่นใจจากต่างชาติคืนมาว่าหาดใหญ่ปลอดภัยแล้วนะ เว้นวรรคจากระเบิดไม่นานหาดใหญ่ก็ฟื้นได้...ศักยภาพที่นี่ว่ากันว่าภาครัฐไม่จำเป็นต้องช่วย ขอเพียงอย่าซ้ำเติมด้วยเงื่อนไขที่ไม่พึงประสงค์ก็แล้วกัน

เดินถ่ายภาพสาวๆ รวมทั้งสาวจริงและสาวปลอมที่วาดลวดลายดีดดิ้นบนขบวนพาเลซ ไทยมุงยืนดูกันเต็มไปหมด

บทกวี : บนทางเดินนักฝัน

โดย ปรัชญ์ วลีพร on April,10 2008 12.13

บนทางเดินนักฝัน( 1 )ควิวควิวลมคลื่นครื้นครวญครวญพร่างพร่างฝนรัญจวนเรื่อยรี้พยับแดดโหมหวน หักเมฆ ทอนาเงา

494 items|« First « Prev 10 11 (12/50) 13 14 Next » Last »|
ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่เว็บไซท์
"ก๊วนปาร์ตี้"
เว็บไซท์นี้เปิดมาเพื่อ เป็นพื้นที่สาธารณะ สำหรับบันทึกเรื่องราว ทางด้านวรรณกรรม ทุกรูปแบบ ท่านสามารถส่งบทความ - เรื่องสั้น - บทกวี เพื่อมาแลกเปลี่ยนกันอ่าน โดยคลิกส่งได้จากด้านล่างนี้
คลิกเพื่อ >> ส่งบทความ | ส่งเรื่องสั้น | ส่งบทกวี | ปกิณกะ