สวนโมกข์สมัยใหม่ จู พเนจร
เมื่อย้อนนึกไปถึงวันเวลาเหล่านั้น
มีความประทับใจหลายๆอย่างเกิดขึ้น
ประสบการณ์ชีวิตนั่นเอง คือความอิ่มเอิบใจ
บางทีธรรมะอาจเป็นเพียงกระพี้
แต่ความเป็นมิตรของเพื่อนใหม่ๆที่ได้พบ
กลับทำให้วันเวลาเหล่านั้นชื่นบานขึ้น
แง่มุมเล็กๆที่เราสะดุดเห็น
ทั้งเรื่องราวดีๆและไม่ดีที่รู้สึกชอบไม่ชอบ
นั่นคือโลกหนึ่ง
และแท้ที่จริงแล้วบางทีมันคือโลกภายในด้วย
บันทึกในคราวนั้น
(หรืออนุทิน อนุธรรม ในคราวนี้)
อย่างน้อยที่สุดทำให้เราได้มองเห็นเรื่องราว
และแง่มุมหนึ่งของเราย้อนกลับไป
ไม่ว่าจะเป็นความอ่อนเขลาเบาปัญญา
และความดีความงามนิดๆหน่อย
นั่นก็ช่างมันเถอะ
ถ้าอ่านแล้วยิ้มได้(บ้าง)นั่นก็คงจะดี
อนุสรณ์ ติปยานนท์ กับ “ตัวตน” ร่วมสมัย
โดย ผู้จัดการออนไลน์ 16 กรกฎาคม 2551 06:07 น.
“ใน โลกวัตถุนิยม มันคือโลกที่ “มนุษย์” ใช้ “วัตถุ” ยืนยันถึงการมี “ตัวตน” จึงไม่แปลกถ้าจะมีคนไปกางเต็นท์รอเพื่อซื้อไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดจนเป็นข่าว เกรียวกราวไปทั่วโลก หรือผู้หญิงญี่ปุ่นยอมเข้าแถวต่อคิวเป็นวันๆ เพื่อซื้อกระเป๋าหลุยส์-วิตตอง เพราะสิ่งเหล่านั้นมันยืนยันความเป็นตัวเขาได้"
“ผมจึงคิดว่า การที่เราจะบรรยายถึงใครคนหนึ่ง เราไม่จำเป็นต้องพุ่งตรงไปที่ตัวเขา แต่เราพุ่งไปที่ “ของ” ของเขา มันก็น่าจะทำให้เรามองเห็น “ตัวตน” คนๆ นั้น ได้มากขึ้น”
....................
คงไม่เกินจริงไปสักกี่มากน้อย หากจะกล่าวว่าโมงยามนี้เนื้องานและนามของ อนุสรณ์ ติปยานนท์ ได้รับการกล่าวขานพอสมควรในแวดวงนักอ่านผู้นิยมความ “ร่วมสมัย” ลุ่มหลงบรรยากาศ “ ชวนค้นหา” ทั้งหลงใหล “พื้นที่ว่าง” ซึ่งนักเขียนทิ้งไว้ในงานมากกว่าจะนำพาผู้อ่านไปสู่บทสรุปชัดเจน
บทกวี : บาดแผลเราต่างสรรค์สร้างโลก
บาดแผลเราต่างสรรค์สร้างโลก
ทางชีวิตผิดพลาดมีบาดแผล
ชนะแพ้ใช่สิ่งวัดคำตัดสิน
หลังศึกคุดุเดือดเลือดหลั่งริน
คือทั้งสิ้นแห่งฝันอันสวยงาม
โลกที่ใครได้สัมผัส ณ บัดนี้
เหมือนเป็นที่กรีฑากีฬาสนาม
ให้ลำพองประลองยุทธ์จุดสงคราม
เพื่อถึงนามความฝันอันระบือ
เขาทำงานเพื่ออะไรใครก็รู้
เพื่อตัวกูเพื่อนพร้องพี่น้องหรือ
เพื่อชื่อเสียงเกียรติยศกฎเลื่องลือ
เพื่อยึดถืออุดมการณ์ฐานมวลชน
หากร่องรอยหลักฐานการมุ่งมั่น
สื่อสร้างสรรค์พิเศษสมเหตุผล
แลดูด้วยดวงตาก็น่ายล
หรือด้วยกลการใดก็ใช่เลย
ผลประโยชน์เพื่อส่วนรวมร่วมทุกข์สุข
คอยปรับทุกข์เมื่อยากไร้ใช่เมินเฉย
ความจริงใจไม่เลือกกาลหวานภิเปรย
ความคุ้นเคยกันเองเพลงไมตรี
นั่น.!.จึงคือผู้แทนแสนพิสุทธิ์
ผู้คอยจุดเทียนชัยให้สุกศรี
มีดวงใจให้มวลชนท้นทวี
โดยไม่มีเงื่อนไขให้คล้อยตาม
หากเป็นเหลือบเคลือบแฝงแสร้งสรรค์สร้าง
ทำทุกอย่างหวังผลคนเขาหยาม
หงายหน้ามือสำรวยอ้างสวยงาม
แต่หลังมือลุกลามโรคเรื้อรัง
มิโปร่งใสใจคด...ทรยศชาติ
แต่รวมญาติมิตรเค็มคล้ายเข้มขลัง
สร้างเครือข่ายร้าวสรวมร่วมพลัง
เพื่อถึงคลังอำนาจอุบาทว์ชน
มีเหลี่ยมเล่ห์หลายหลากจนยากตริ
มันชำนิจนเพทหลักเหตุผล
“โยนิโสมนสิการ” อาจคร้านพล
แต่ทุกคนแตกต่างย่อมห่างใจ
จึงแบ่งพรรคกักพวกสะดวกจิต
จึงแผลงฤทธิ์อิทธิแผ่แต่อยากได้
จึงมิรักสามัคคีคลี่ห่วงใย
คล้ายอยากเห็นเลือดไทยไหลอาบดิน<!--read more-->
'ซีไรต์' ได้ประกาศผลเรื่องสั้นที่เข้ารอบสุดท้าย
วันพฤหัสบดีที่ 1 เดือนมกราคม พศ. 647มติชน วันที่ 08 กรกฎาคม 2551 เวลา 19:36:11 น. 'บริษัทไทยไม่จำกัด' โดย สนั่น ชูสกุล สำนักพิมพ์มติชน ผ่านเข้ารอบ 9 เล่มสุดท้ายโดยคณะกรรมการคัดเลือกรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอา เซียน หรือ 'ซีไรต์' ชี้เรื่องสั้นไทยมาถึงจุดเปลี่ยน นักเขียนสร้างอัต
เรื่องสั้น
1“ คาราวะผู้รอนแรมรักษาป่าทั้งหลาย ที่ให้กำเนิดเรื่องราวและตำนานอันเป็นที่โจษจันในใจฉัน ”
แด่ผู้อพยพเพื่อการมีชีวิตอยู่ (สังขละบุรี2551)
นานมาแล้วที่ฉันต้อง “อพยพ” จะเรียกมันว่าอะไรดีกับการที่ต้องหอบผ้าผ่อน หนังสือหนังหา ปากกา ดินสอ เดินทางไปเพื่อร่วมเรียนรู้กับผู้คนหลากหลายเชื้อชาติเผ่าพันธุ์ เพื่อค้นหาอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่เพื่อตัวตน หากแต่เพื่อการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ประสบการณ์เบี้ยหอยรายทางที่เก็บเกี่ยวได้จากการใช้ชีวิตอยู่ตามสังคมชายแดน บ้านป่า ห่างไกลจนสุดขอบดินแดนแห่งอารยะชน นั้นเป็นวัตถุดิบชั้นเลิศในสายตาของคนเขียนหนังสือ(อย่างฉัน) และอาจเป็นของใครอีกหลายๆคนที่หลงใหลใคร่รักที่จะทำงานศิลปะอยู่ร่ำไป
ขอขอบพระคุณ
สุนทร แสนสุข
เจ้าพระยา นนท์ 2550
โลกกว้างยาวแค่สิบก้าวที่เราเดิน
เคยค้นพบอะไรบ้างในย่างก้าวขณะสาวเท้าเติ่งระเริงหลงรู้สึกไหมใจฉุนแต่วุ่นวงมิเคยปลง เพ่งพิศ...ทิศทางจรรอนแรมเรื่อยไปหวั่นไหววกเพลินสะทกอกสะเทือนเกินเคลื่อนถอนจนมิรู้การเคลื่อนไหว...ไม่อาทรใจถูกอ้อนจากลมจมตามแรงเท้าที่ยกเยื้องย่างไปข้างหน้าจิตผู้รู้...รู้ท่าและรู้แหล่งยกแล้ว...เหย
น้ำเข้าใต้ถุน
น้ำเข้าใต้ถุน
รัตนชัย มานะบุตร
ราวกับว่าแม่ได้กลิ่นอนาคต...
แม่ฝันว่า แม่และเพื่อนบ้านสวมชุดดำนั่งรถยนต์เต็มกระบะเดินทางไปงานศพที่วัด ทุกคนพกใบหน้าเศร้าสลดและด้วยความสงสัย และฝูงชนที่แห่กันไปที่วัดมีคนเกือบทุกชาติทุกภาษา
ไปงานศพใครกันก็ไม่รู้?
แม่ได้กลิ่นศพตอนสวมเสื้อดำก่อนออกเดินทาง
‘งานศพคนทั้งโลก’ ใครคนหนึ่งเอ่ย
ที่วัดเสียงร้องร่ำระงมไปทั่ว ทุก ๆ ครึ่งชั่วโมงจะมีรถยนต์ขนศพเต็มคันมาส่ง มีหมอผมแดงคนดังและอาสาสมัครตรวจ ดี.เอ็น.เอ.และฝังไมโครชิพ ทุกระยะจะมีคนมาขอถ่ายรูปหมู่ร่วมกับศพ ศพที่ตรวจ ดี.เอ็น.เอ.และฝังไมโครชิพแล้ว ทุกคนจะถูกคืนชีวิตให้ พวกเขาลุกขึ้นยืนทั้ง ๆ ที่เนื้อตัวเต่งตึงร่วมถ่ายรูปหมู่ ถ่ายรูปเสร็จทุกศพต่างเอ่ยปากขอบคุณ เสียงที่เปล่งออกไม่เต็มเสียงนักเพราะในปากของพวกเขามีแต่น้ำ แล้วเดินตัวแข็งเรียงแถวไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์ที่จอดรออยู่ แล้วแต่ใครเลือกลำไหน มีไปสนามบิน ภูเก็ต พังงา กระบี่ เฮลิคอปเตอร์ลำใหม่ก็บินลงมาแทนที่ไม่รู้จักจบ
น่าสงสารศพที่ไม่มีญาติมารับ พวกนี้ถูกบังคับให้เดินไปหลังวัดมีรถแทรกเตอร์กำลังขุดหลุมขนาดใหญ่ยาวเหยียด เตรียมฝังเพราะศพมากเกินไปไม่มีที่เก็บ ทหารกำลังลำเลียงศพลงไปยังก้นหลุม ศพบางศพประท้วงเรื่องผิดสัญชาติ ประท้วงจนพอใจจึงยอมลงนอนในหลุมแต่โดยดี บางศพไม่มีหลักฐานบ่งชี้ว่าเป็นใครมาจากไหน แม้เจ้าตัวจะบอกชัดเจน แต่นั่นเป็นข้อมูลจากคนเสมือนสติไม่สมประกอบ ถูกบังคับให้ต้องลงไปนอนรอญาติมาพิสูจน์ก้นหลุม พวกเขาบ่นกันว่า รู้ว่ายุ่งยากแบบนี้ไม่น่ามาตายที่นี่เลย...
เรื่องขำ ๆ ของนายแงไก่
มีหมอคนหนึ่งท่านกำลังตรวจภายในหญิงสาวคนหนึ่ง โดยมือสอดเข้าช่อง... พอดีเพื่อนของหมอโทรศัพท์เข้ามา (เพื่อนซึ่งห่างเหินกันมานาน) ขับรถยนต์มาเยี่ยมหมอ แต่ถนนในเมืองนั้นเป็นที่ทราบกันแล้วว่ามีหลายสายหลายตรอกซอกซอยหมอคุยกับเพื่อนทางโทรศัพท์ว่า "ตรงมาแล้วก็เลี้ยวซ้ายพบไฟแดงแล้วก็เลี้ยวขวา... ตรงไปอีกสองไ
รวมเรื่องสั้น "ดวงตะวันยังจะขึ้นและลับลา" ธารเมฆ
คำนำครั้งที่2รวมเรื่องสั ้นพรรค์สมัย เฉิดฉาย : ดวงตะวันยังจะขึ้นและลับลาธารเมฆเขียนเรื่องสั้นไว้น ้อยจำนวน 8 เรื่องที่เขาเขียน นับเป็นเรื่องสั้นทั้งหมด ซึ่งปรากฏอยู่ในรวมเรื่องสั ้นพรรค์สมัย เฉิดฉาย : ดวงตะวันยังจะขึ้นและลับลา เล่มนี้เรื่องสั้นทั้งหมด 7 เรื่องได้รับการตีพิมพ์ในน ิตยสารต่างๆมาแล้
นัก(เขียน)สัญจร ธีรภาพ โลหิตกุล
นัก(เขียน)สัญจร ธีรภาพ โลหิตกุล
ธีรภาพ โลหิตกุล:"ความจริงมันคงไม่ใช่เพียงสารคดีเท่านั้น แต่สื่อสิ่งพิมพ์ หนังสือพิมพ์แมกกาซีนทั้งหลายก็ถูกถาโถมเข้ามา เป็นสิ่งที่เราต้องตั้งตัว ตั้งรับ และรุกรับกับสิ่งเหล่านี้ ก็คือต้องพัฒนางานให้เข้มแข็งขึ้น รักษาคุณภาพของงานให้ดีมากยิ่งขึ้น และอาจขยายงานไปสู่สื่อออนไลน์มากยิ่งขึ้น"
กรุงเทพธุรกิจ ออนไลน์ : แทบไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากมายสำหรับคนทำงานสารคดีที่ชื่อ ธีรภาพ โลหิตกุล ตลอดระยะเวลากว่า 20 ปี ในฐานะนักเขียนสารคดีมือฉมัง ทั้งที่เป็นข้อเขียนและบทโทรทัศน์
10 ปีแรกในภาระงานประจำ ก่อนเจ้าตัวจะปลดระวางตัวเองเพื่อ 'พักร้อน' และรับงานฟรีแลนซ์เลี้ยงตัวเองในช่วง 10 ปีหลัง ปัจจุบันนอกจากงานเขียนหนังสือ เขายังผันตัวไปเป็นผู้ถ่ายทอดเรื่องราวของอุษาคเนย์บนหน้าปัดวิทยุที่คลื่น FM 96.5 ทุกวันอาทิตย์ บ่าย 2 และวิทยากรรับเชิญสำหรับนักท่องเที่ยวที่สนใจเรื่องราวเชิงวัฒนธรรมของภูมิภาคแถบนี้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังออกตัวว่าเป็น 'นักเดินทางมือสมัครเล่น' อยู่ดี
หลังจากอ่านเรื่องราวต่อไปนี้แล้วลองมานิยามดูอีกทีว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นนักเดินทางประเภทไหนกันแน่...
